DFC

Ik kijk vrijwel altijd naar Voetbal International op RTL7. Fascinerend toch hoe drie of vier mannen urenlang kunnen ouwehoeren over zoiets onbenulligs als 22 man die naar een bal of elkaar trappen.

Tijdens een DFC mix-toernooi in 1983 heette ons
elftal Everton

En wanneer ik René van der Gijp fantiek tekeer zie gaan denk ik met enige regelmaat aan vroeger, toen ik als jochie van zeven met hem bij het Dordtse DFC voetbalde. Van der Gijp was toeen al een grote naam, vooral vanwege zijn oom Cor en vader Wim, die in het Nederlands elftal hadden gespeeld. En die branie had-ie toen al. Hij stond bekend om zijn voetbaltalent, maar ook om zijn grote mond en zijn geintjes.

Hij is net als ik in april 1961 in Dordrecht geboren, maar verder houdt elke gelijkenis op hoor (hoewel onze haardracht ook overeenkomt). Zo was hij een begenadigd voetballer en dat kon van mij niet gezegd worden. Ik speelde leuk mee. Hoewel: de eerste jaren had ik meer belangstelling voor de bloempjes die op het veld stonden dan voor de bal die er overheen rolde...
En later, toen hij regelmatig uitblinker was bij Sparta, zat ik eigenlijk al in een bierelftal voordat ik zelf bier dronk. En toen ik daarna, vooral op zaterdagavond, wél de bloemetjes buiten ging zetten, stond ik zondagmorgen regelmatig nog aangeschoten of met een kater op het veld. En dat terwijl Van der Gijp inmiddels bij PSV en in Oranje speelde.

Toen ik twee jaar terug naast hem stond op een receptie, nadat hij een presentatie had gegeven voor de gemeente Rotterdam, dacht ik er even aan hem aan te spreken op ons gezamenlijk verleden bij DFC.

Ik heb het maar niet gedaan, want het zou best mogelijk kunnen zijn dat hij mijn onnavolgbare voetbalacties - nadat hij met onder andere Gullit en Koeman speelde - toch is vergeten...