Memories

Vorige week hing ik op een avond wat onderuit op de bank en bekeek ik op m'n laptop YouTube-filmpjes, terwijl Wilma naast me verdiept was in een aflevering van Holland’s Next Top Model (of een variant daarop). Ik doe dat met enige regelmaat en vind het vooral leuk om muziek-clips uit de jaren 70 of 80 te bekijken. Ook Nederlandse popmuziek uit die tijd passeert dan de revu. Lekker hoor, al die nostalgie…

Nadat ik wat gouwe-ouwe van Shocking Blue, Tee Set en de Golden Earring had bekeken kwam ik terecht bij een clip van Alquin; een voor het grote publiek wat minder bekende Nederlandse groep die prima muziek maakte. Op dat moment dwaalden m’n gedachten af naar m’n middelbare schooltijd, toen Alquin, maar ook bekendere popgroepen kwamen optreden in de Aula van het Titus Brandsmacollege in het Dordtse Oranjepark.

Ik weet nog goed dat m’n vader me kwam halen na een optreden van Long Tall Ernie and the Shakers en dat hij enigszins ‘onder de indruk’ was van de enorme rotherrie die de mega-geluidboxen produceerden. Maar nog beter herinner ik me het optreden van Earth and Fire. Als jonge puber stond ik pal voor het podium, te genieten van de magistrale muziek, maar vooral diep onder de indruk van Jerney Kaagman.

Het is je niet voor te stellen wanneer je Earth and Fire alleen kent van het commerciele gedrocht '(I don't wanna be your lover for the) Weekend' en wanneer je bij de naam Jerney Kaagman denkt aan dat emotieloze gezicht uit de jury van een talentenjacht op TV, maar begin jaren zeventig was én de muziek én Jerney zelf ‘hot’.

Kijkend door een nostalgische bril lijkt het vaak of alles vroeger beter en mooier was, en dat is natuurlijk lang niet altijd het geval. Maar wanneer het om de muziek van Earth and Fire en de uitstraling van Jerney Kaagman gaat wel hoor…

Terwijl Wilma naast me van de TV-reclame wegzapt naar een andere zender klik ik op 'Maybe Tomorrow Maybe Tonight, 'left with my Memories'... http://www.youtube.com/watch?v=0wWBgLl70FI