School

De digitale snelweg geeft ons de mogelijkheid om vroegere vrienden en kennissen weer op het spoor te komen. Net als vele anderen maak ook ik daar dankbaar gebruik van. Ik heb er lol in om zo af en toe als een soort detective te speuren naar namen van vroeger. En dat levert best leuke resultaten op!

Zo kwam ik die klasgenoot weer tegen waarmee ik vroeger veel lol had in de klas. Ik herinner me dat we het vaak – vooral tijdens de les – over muziek hadden en dat we allebei de klas werden uitgestuurd wegens slappe lach omdat hij me vroeg ‘hoeveel elpee’s heb jij eigenlijk, schat-je?’ waarop ik antwoordde ‘ik heb geen idee, lieverd!’. Het werd onze ‘running-gag’.
Ook ontdekte ik de klasgenoot die destijds niet meer bijkwam toen ik stiekem brood zat te eten terwijl de lerares engelse werkwoorden met ons doornam. Nadat een andere klasgenoot hardop ‘spreken’ had vertaald (‘to speak, spoke, spoken’) riep de lerares streng ‘Marco, staan!’, waarna ik - in plaats van het rijtje engelse woorden te zeggen - me betrapt voelde en opstond met de boterhammen in mijn hand!

En ik kwam weer in kontakt met die klasgenote die regelmatig m’n Rijam-schoolagenda jatte om er romantische gedichtjes in te schrijven. En die stiekem op de gang mijn sjaal besprenkelde met haar flesje geurwater, zodat ik aan haar bleef denken (alsof dát daarvoor nodig was!). Die ook zonder dat ik het wist haar fotootje in mijn etui stopte, waarna het etui prompt door een ander werd afgepakt en de hele klas doorging…

Maar niet elke her-ontmoeting gebeurt digitaal. Vorige week werd ik tijdens het bezoekuur in het ziekenhuis door het hoofd van de nachtdienst gevraagd even mee te komen naar de gang om wat af te spreken. We stelden onszelf aan elkaar voor en reageerden verrast omdat we elkaar op hetzelfde moment herkenden van vroeger. Wel bijzonder dat ik opeens een (heel) serieus ‘ziekenhuisgesprek’ moest voeren met een ex-klasgenote waarmee ik ooit een heel ander soort afspraakjes maakte.