50 jaar

Afgelopen weekend vierden mijn ouders hun 50-jarig huwelijk met een brunch en borrel in Het Zalmhuis. Dat was meteen een leuke gelegenheid om ooms en tantes die ik de laatste jaren weinig zie weer eens te spreken.
En natuurlijk ging het al snel weer over vroeger en ontkwam ik er niet aan te horen hoe ik als klein jochie altijd vooraan stond wanneer er op feestje iets moest worden voorgedragen, gezongen of georganiseerd. Heerlijk vond ik het om op dat soort momenten in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik liet weinig kansen onbenut om te laten zien wat voor multitalent ik wel niet was. Een soort X-factor avant la lettre, als het ware.

Wat dat betreft kan een mens veranderen. Ik ben zeker niet te beroerd om iets te organiseren, maar dat middelpunt zoek ik echt niet meer op... Toen me verzocht werd de mensen te vragen te proosten op het 50-jarige bruidspaar kwam er (ook bij gebrek aan voorbereiding) niet veel meer uit dan een kort 'standaard-tekstje'.

Nee, dan m'n zoon. Die had meteen het spreekgestalte met microfoon in de smiezen en had al snel de afspraak gemaakt dat hij het wel zou melden wanneer het buffet geopend was. Dat ging hem goed af. En de verlegenheid kwam pas nadat hij de tekst had afgesproken.

Toen wist hij even niet hoe snel hij weg moest rennen. Maar ach... een rennende spreekstalmeester past op zich wel weer prima bij een lopend buffet.