Het was mistig, toen ik 's avonds laat nog een rondje met m'n hond liep. Ineens zag ik achter me op de stoep twee spookachtige lichten opdoemen. Ze bleken van een electrisch invalidewagentje te zijn, dat bedoeld is voor mensen die weinig of geen spierkracht hebben.
Ik raakte wat aan de praat met de vrouw die het rijtuig bestuurde en het viel haar op dat m'n hond zo goed naar me luisterde. Dus ik begon trots te vertellen wat m'n hond allemaal kon en snapte en hoe slim dat beest wel niet was.
Ondertussen keek ik naar haar hond, die wat sullig naast het invalidekarretje meehobbelde. Zijn baasje vertelde me dat haar hond ook slim was. Het was namelijk een 'ADL-hulphond', die erop getraind is om iemand met een lichamelijke beperking te assisteren bij Allerlei Dagelijkse Handelingen. Zo'n hond kan bijvoorbeeld deuren openen en weer sluiten, een liftknop bedienen, het licht aandoen, kledingstukken uittrekken en voorwerpen van de grond oprapen.
Maar ze had er vooral erg veel gemak van dat haar hond de wasmachine kon vullen, aanzetten en weer leeg halen. Laatst had ze visite gehad die vroeg waar de hond was, waarop ze zonder blikken of blozen had geantwoord dat die boven de was aan het doen was.
Terwijl ze me dat vertelde keek ik nog eens naar mijn hond en vond ik dat ineens maar een onderontwikkelde sukkel. Al vind ik wassen wel een lastige klus. Ikzelf doe zaterdag ook wel eens de was, maar krijg regelmatig van Wilma te horen dat ik de verkeerde kleuren bij elkaar stop. Ik heb daar geloof ik niet zo'n gevoel voor, voor die kleuren... Maar sommige honden kunnen het dus. 'Een hond kan de was doen' hoort het spreekwoord eigenlijk te zijn. En dat terwijl een hond toch echt kleurenblind is...
kleurenblind
Geen opmerkingen:
Een reactie posten