Winters van vroeger

En wij maar denken dat we met onze verhalen over de winters van vroeger indruk maakten op onze nakomelingen. Want net zoals onze ouders ons vertelden over de echt ijskoude winters van vroeger, toen auto's de rivier overstaken van Dordrecht naar Zwijndrecht, zo kon onze generatie het hebben over de toch ook wel strenge winters uit de jaren zeventig en tachtig.
Verhalen over sneeuw die wekenlang op straat bleef liggen. Over door de vele sneeuw van de buitenwereld afgesloten dorpen en steden. Over het over de straat helemaal naar Dubbeldam schaatsen, omdat het zo had geijzeld. En over de melkboer die vroeger melk aan huis bezorgde, maar met zijn wagentje bij ons niet de besneeuwde dijk opkwam. Over kilometers lange schaats- en kluuntochten in de polder en over de sneeuwpoppen die we maakten.

We dachten dat er nooit meer van die winters zouden komen... Maar die van 2010 kan er ook wat van! Al wekenlang is onze straat één grote ijsplaat, de half december gemaakte sneeuwpop hield het wekenlang uit (hoewel het nu wel een zielig hoopje is geworden) en regelmatig worden de schaatsen ondergebonden.

Dus kunnen ook onze kinderen later indrukwekkende verhalen vertellen over de winters aan het begin van de 21ste eeuw, toen winters nog echt winters waren. Dan moeten ze er ook bij vertellen wat een geklooi het is om met ijskoude vuurrode handen de bevroren veters van je schaatsen los te maken terwijl je met je kont op een plastic zakje op de sneeuw zit en je langzaam de berm afzakt richting ijs. En hoe lekker het is om na al dat gedoe weer je gewone schoenen aan te kunnen doen... Want dàt was ik vergeten!