Tien

Eergisteren werd Bastiaan 10 jaar. Op zo'n moment denk je weer terug aan tien jaar terug. Aan de avond ervoor, toen we TV zaten te kijken en ik zag dat Wilma aantekeningen maakte op een hoekje van de krant (wat later de tijden tussen de eerste weeën bleken te zijn). Aan onze telefoontjes naar de verloskundige, die vond dat Wilma nog zo rustig klonk dat er voorlopig nog niets zou gebeuren (en daar achteraf ongelijk in had).

Aan ons nachtelijke telefoontje aan m'n schoonouders, die het gebeuren wilden meemaken maar de telefoon niet hoorden en daarom door hun buurman (die hun huissleutel had) uit bed werden geroepen. Aan de autorit naar het ziekenhuis, omdat thuis bevallen toch niet lukte en aan Wilma, die bij het ziekenhuis aangekomen vanaf de achterbank - doodmoe na het 'tegenhouden' van de weeën - zei 'laat me hier maar liggen...'. Aan het wonder van de geboorte zélf natuurlijk.

Aan de trotse grootouders. En aan de rit van het ziekenhuis naar huis, waarbij ik in m'n achteruitkijkspiegel keek en ik het zo onwerkelijk vond om op de achterbank een 'nieuw' klein mannetje in een maxi-cosie te zien liggen.

En dat allemaal op het moment dat deze eeuw pas een paar daagjes oud was. Soms lijkt het nog heel kort geleden, maar soms ook alweer een eeuwigheid...