Over de brug

Als kind denk je dat je vader alles kan. Dat hoort volgens mij ook zo. Het geeft vertrouwen; zo’n gevoel van ‘mij kan niets gebeuren’. Als klein mannetje droomde ik ooit dat de Moerdijkbrug het begaf, net terwijl wij erover reden. Mijn vader stapte uit en tilde de brug op, zodat iedereen veilig de oever bereikte. Laatst vertelde hij me dat dat ‘m nu niet meer zou lukken (wat ik overigens al eerder vermoedde..).

Ik weet het niet zeker, maar ik denk (en hoop) dat Bastiaan nu nog de leeftijd heeft waarop hij denkt dat zijn vader alles kan. Nou hoeft hij me niet persé te zien als een soort Superman die treinen tegenhoudt en bruggen optilt, maar wel als iemand waarop hij kan rekenen en die hem (natuurlijk samen met z’n moeder) de goede richting op stuurt.

Probleem is wel dat dit laatste ernstig wordt verstoord door de Wii-spelcomputer. Wanneer ik met mijn zoon 'Mario Kart' speel en in een fantasie-autootje als een idioot door een stad, woestijn, supermarkt of kasteel race, straal ik als vader niet bepaald een ‘mij kan niets gebeuren-gevoel’ uit.

Bastiaan zelf scheurt over smalle bruggen, springt over schansen en overleeft ‘aanslagen’ van de meest verschrikkelijke vijanden. Ik volg op ruime afstand, met het zweet op mijn voorhoofd en een onverantwoord hoge hartslag. Onderweg sta ik dan op de stomste plekken tegen muurtjes aan te botsen zonder dat ik weet hoe ik verder moet of sodemieter ik regelmatig van een wiebelende brug af in een kolkende rivier.

Maar ach, we hebben lol en da's ook wat waard. Bastiaan heeft veel geld gekregen met z'n verjaardag en kan daarvan de dure wii-spellen zelf kopen. Mooi zo, want vaak is het zo dat wanneer er geld nodig is vaders wel goed genoeg zijn om 'over de brug te komen'.