Wandelend door Plaka, de oude binnenstad, werden we wat lacherig. Zo ontdekten we dat de straat waar we liepen ‘Voulis’ heette (voel 'ns) en giechelden we tegen elkaar dat de volgende straten waarschijnlijk Bukis en Nogis heetten, om een beetje in Griekse sferen te bijven. Een oud mannetje met een paar tanden in zijn mond vroeg waar we vandaan kwamen en vertelde dat hij eigenaar was van een cafeetje om de hoek. Het Nederlands bier dat hij daar verkocht moesten we zeker proeven! We wilden er niet op in gaan, maar m'n collega ontdekte een flinke klodder vogelpoep op zijn nieuwe jas en die zou hij dan meteen op het toilet van het cafeetje kunen verwijderen.
Terwijl hij de wc betrad ging ik zitten aan de bar, waar onmiddellijk een - laat ik zeggen - opvallend aanhankelijke dame naast me kwam zitten, die haar hand op m'n knie legde. Achter de bar stond een oudere blonde deerne, die op verzoek van het oude mannetje een half blikje Koetsier-bier (?) voor me inschonk. Ik voelde me flink opgelaten, maar moest natuurlijk wachten op m'n collega, die in het toilet z’n jas stond te poetsen. Toen hij het toilet uitkwam en mijn lieftallige gesprekspartner zag, keek hij me wat verbaasd aan. Na een lichte aarzeling aan zijn kant en wat oogcontact met mij ging hij -weer op verzoek van het oude mannetje - toch ook maar even aan de bar zitten, achter een glaasje waarin de andere helft van het blikje werd ingeschonken. Ook hij kreeg meteen een hand op z'n knie. We besloten uit beleefdheid snel het ons aangeboden glas leeg te drinken en te vertrekken. Op dat moment pakten onze gesprekspartners een ondiep glaasje met onduidelijke substantie achter de bar vandaan. Ze zeiden dat ze graag wat met ons meedronken. Dát was voor mij het moment om aan te geven dat we echt moesten gaan. Mijn bier was inmiddels op en m'n collega nam snel zijn laatste slok. Volgens de dames was dat erg onbeleefd; een volgend blikje bier werd opengetrokken en in onze glazen geschonken.Ondertussen keek ik om me heen of het mogelijk was snel te vertrekken. Gisteren had ik in m'n eentje door deze buurt gelopen en ik herinnerde me de wirwar van kleine steegjes tegenover dit cafe. We zouden ons hier vrij snel ergens kunnen verstoppen. Toen we aanstalte maakten om op de staan krabbelde de gastvrouw snel ‘45 euro’ op een papiertje. Of we dat dan eerst maar even wilden betalen voor het bier en het drankje dat zij -zo bleek nu - op onze kosten hadden genuttigd. Met m'n collega sprak ik af dat we het na mijn teken op een rennen zouden zetten, maar inmiddels gingen meer mensen zich met ons bemoeien en sloot zich een 'net' om ons heen. Ik besloot het roer om te gooien: ik zou betalen als ik een fatsoenlijke kassabon kreeg. De sfeer werd meteen minder bedreigend. De barjuf liep naar de kassa en overlegde met collega’s hoe ze dit erop moest aanslaan.
Van dat moment maakte ik dankbaar gebruik. ‘RENNEN!!’ riep ik tegen m'n collega en beiden zetten we het op een lopen, kris-kras door de straatjes en steegjes. Ver van het cafeetje verwijderd stopten we bij een stenen trapje voor een huisje en gingen we vermoeid en stijf van de adrenaline zitten. Het moet een potsierlijk gezicht zijn geweest, twee kerels in pak met das rennend door de steegjes. Volgens m'n collega liep ik als John Cleese in Fawlty Towers.Na de schrik kwam de lach al weer snel terug. Wat een gedoe! Ik raakte wel enigszins verward toen ik ontdekte dat mijn gulp een stukje openstond!! Ik bedacht al snel dat dat door die smerige McDonalds-wc moest zijn gekomen. Na het doortrekken met m'n elleboog (niet echt een 'standaardhandeling') was ik vast vergeten m'n rits goed dicht te maken. Maar wat nou als m'n mede-congresgenoten mij uit een discutabele kroeg hadden zien komen rennen met mijn gulp open en een paar hoeren achter me aan die riepen dat ze nog geld kregen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten