Altijd lente

Het is een bekend fenomeen dat mensen met kiespijn ineens minder last hebben wanneer ze de wachtkamer van de tandarts binnenstappen. Maar vorige week zaterdag maakte ik daar een extreme variant van mee.

De dag ervoor kreeg ik, toen ik net naar kantoor gefietst was, een flinke kaakpijn. Na een poosje zakte het weer weg, maar ook na de fietstocht ’s avonds naar huis was het weer raak. Maar dat was slechts een voorbode van wat er ’s nachts komen zou; enorme pijnsteken in mijn kaak. Alleen slokjes koud water verdoofden de pijn tijdelijk. Na ’s nachts tientallen keren naar de koude kraan en de wc te hebben gelopen belde ik ’s morgens de ‘weekend-tandarts’ (alleen voor spoedeisende zaken!!) en maakte ik een afspraak voor kwart over twee. ‘Pfoe, wel laat op de dag’, dacht ik. Al ijsberend door het huis telde ik de uren en minuten, telkens een slokje koud water nemend. In m’n eentje in de auto zat ik te jodelen van de pijn en ook in de wachtkamer had ik het koud water hard nodig om de pijn te bedwingen.

En toen ging de deur van de behandelkamer open en noemde de vrouwelijke tandarts mijn naam. Ik stapte binnen en ging in de stoel liggen. Ze vroeg me waar de pijn zat en ik realiseerde me op dat moment dat ik nergens meer last van had! Van het ene op het andere moment was de pijn weg. Ze heeft vervolgens een hele rij kiezen geprikkeld met een hamertje en met heet en koud materiaal, maar de pijn was weg en kwam niet meer terug. Ook heb ik nog – alsof ik in een aflevering van Bananasplit was beland – gebukt en staan springen, in de hoop dat de pijn na deze inspanningen terugkwam. Nee dus… Uiteindelijk is een foto genomen en ontdekte de tandarts dat m’n verstandskies er niet best uitzag en waarschijnlijk de oorzaak van het probleem was. Besloten werd die dus maar te trekken.

Sindsdien is de pijn niet meer teruggekomen. Maar hoe het nou kan dat de pijn letterlijk ophield toen ik in de tandartsstoel stapte? Ik kan er niet over uit. Ligt het misschien aan het feit dat ik een mannelijke tandarts gewend ben en dat deze mevrouw in het wit de pijn gewoon deed wegsmelten? Het liedje over ‘altijd lente in de ogen van de tandartsassistente’ kennen we, maar in dit geval was het de tandarts zelf die op een regenachtige novemberdag het zonnetje weer liet schijnen…