Klef en vet

Anno 2009 zijn kampeervakanties lang zo avontuurlijk niet meer dan in de tijd van onze ouders en grootouders. Met een volgestouwde imperial op het dak van onze Volkswagen Kever en een Alpen-Kreuzer vouwcaravan erachter slingerden we vroeger dagenlang over de Route National en Franse en Spaanse binnenweggetjes voor we onze eindbestemming bereikten.
Tegenwoordig leggen we grote stukken van onze reis af met cruisecontrol over tolwegen. Maar sommige dingen blijven toch hetzelfde.

Een van die tradities is de makkelijke hap aan het eind van de eerste reisdag. Vaak komt dat neer op het halen van patat met (een halve) kip in het campingrestaurant. Ook dit jaar was dat weer het geval. Net nadat de mannen de caravan hadden geinstalleerd kwamen hun echtgenotes aan met in aluminiumfolie gevouwen plastic bakken frites met een kip en saucises. Klef en vet was en smaakte het. En -ik weet dat het gek klinkt- zo hoort het ook. Op zo'n moment vind ik dat heerlijk. Het doet me ook denken aan m'n eerste vakantie zonder m'n ouders. Na een kleine week rondtrekken door het Franse binnenland, waarbij bijvoorbeeld ons ontbijt bestond uit Bastogne-koeken met hamburgers, arriveerden m'n neef en ik alsnog bij onze ouders op camping 'Les Prairies de la Mer' aan de baai van Saint-Tropez.

Uitgeput waren we van het reizen, de campingdisco's en onze eetgewoonten. Om bij te komen trakteerden onze ouders ons op zo'n -bij het strandtentje gehaalde- kleffe plastic bak frites met vette kip. Ik heb zelden zo lekker gegeten. In no time voelden we ons weer kiplekker!