Ontbijt

Als kind at ik heel vaak pap als ontbijt. Het begon met Bambix en toen ik (daardoor) wat groter was gegroeid mocht ik 'aan de Brinta'. Mijn vader kookte de pap in een pannetje en goot het dan in zo'n diep bord. Ik weet nog dat die Brinta vaak heel dik was, want wanneer ik een schep nam bleef er zo'n centimetershoge rand pap op m'n bord staan. Heerlijk! En er moest vooral lekker veel suiker in. Ik weet niet meer tot welke leeftijd ik 's morgens pap at, maar er is vast een moment gekomen waarop we ons realiseerden dat al die granen en suikers 's morgens vroeg wat te veel van het goede waren. Dus stapten we over op de 'gewone' boterham.
Een paar jaar geleden probeerde ik muesli en drinkontbijt, maar de laatste jaren hou ik het toch weer op een simpele boterham. Ook uit praktische overwegingen, want ik combineer mijn ontbijt met het uitlaten van de hond bij de groenstrook langs de sloot bij ons in de buurt.

Nu het voorjaar is, is het 's morgens vaak al een kabaal van jawelste in die sloot. Zwanen, eenden en waterhoentjes zwemmen, spetteren, rennen en vliegen over het water. Een vrolijke bedoeling lijkt het zo op het eerste gezicht. Maar wanneer je - zoals ik - die dierenfamilies beter leert kennen zie je pas goed wat een beestachtige taferelen zich in het water afspelen. Zo voeren de waterhoentjes bijvoorbeeld een waar schrikbewind. Vooral wanneer er kleintjes verwacht worden, worden alle eenden in de wijde omtrek met veel geweld uit het water gejaagd. En mijn jack-russel Moos moet echt niet te dicht in de buurt van de zwanen komen, want dan krijgt hij er van langs...
En dan hebben we ook nog een paar reigers die de buurt onveilig maken. Ik heb deze week al twee keer meegemaakt dat zo'n beest, terwijl ik m'n ochtendboterhammetje liep te eten, vlak voor m'n neus een eendekuikentje uit het water oppikte om die daarna gezellig in z'n keel te laten glijden. Soms, wanneer ik zo'n beest weer een eendenfamilie zie naderen, maak ik Moos erop attent. Hard blaffend rent hij er dan op af en verjaagt hij de langnek.

Maar ja, gelijktijdig vraag ik me dan af wat het voor zin heeft... Want wat gebeurt er even later nadat Moos en ik de slootkant hebben verlaten? En ik weet het natuurlijk wel: dit soort dingen hoort gewoon bij de natuur... En toch, wanneer ik die kleine onschuldige donsballetjes achter moedereend zie aanzwemmen vind ik het wel eens jammer dat er geen drinkontbijt voor reigers bestaat.