Zin in

Als je met kinderen op stap gaat is dat vaak gezellig, maar soms zou je willen dat je een afstandsbediening bij je had, waarmee je bijvoorbeeld het geluid wat zachter kon zetten of je ze even in de pauzestand kon zetten.

Enkele jaren geleden stond mijn zus met man en kinderen te wachten in een restaurant, voor ze een tafeltje aangewezen zouden krijgen. Op dat moment leek het mijn nichtje wel wat om even de handstand te oefenen en met een flinke zwaai kieperde ze de drankjes van het dienblad van de ober die net passeerde… ‘Ik had gewoon zin om even de handstand te proberen’ had ze later geantwoord op de vraag hoe ze het in haar hoofd haalde om in een vol restaurant haar benen de lucht in te gooien. Tsja, zo zijn kinderen.

Nadat ik vorige week in Oberhausen in een klein restaurantje onze pizza’s had afgerekend, stond Bastiaan op en zei ‘kom, we gaan!’. Vervolgens deed hij zijn arm omhoog en liep hij met met grote stappen richting uitgang. Ik wist even niet waar ik moest kijken, want had meteen associaties met John Cleese, die in een Fawlty Towers-aflevering Duitse gasten in zijn hotel had en door een black-out Hitler-imitaties ging doen terwijl hij tegen zijn collega’s nog zo had gezegd het niet over de oorlog te hebben. Buiten moest ik er wel om lachen en toen ik vroeg waarom hij die rare ‘hoge’ stappen maakte kreeg ook ik het antwoord ‘o, daar had ik gewoon even zin in’.

De volgende morgen zaten we in de hotellobby te wachten op de chauffeur van het shuttle-busje dat ons naar het winkelcentrum zou brengen. We hadden de afgelopen dagen regelmatig van zijn service gebruik gemaakt en altijd kwam de uiterst vriendelijke man stipt op de afgesproken tijd aan.

Ik vertelde Bastiaan dat dat echt kenmerkend is voor de Duitsers. Sehr korrekt und immer pünktlich. ‘Dat kan wel zo zijn’ reageerde hij vervolgens, ‘maar ze zijn wel de tweede wereldoorlog begonnen’. ‘Don’t mention the war’, dacht ik toen weer.