bezoeken. Wilma bleef thuis; zij heeft niet zo veel met zwieren en zwaaien in achtbanen en andere maagomkerende apparaten. We hebben ons prima vermaakt. Omdat het in Duistland geen vakantie-week was, was het vrij rustig in het pretpark. Nergens stonden rijen en van elke attractie konden we zo veel gebruik maken als we wilden. En - in tegenstelling tot de verwachtingen - werkte ook het weer mee! Alleen maar positieve geluiden dus.Over geluiden gesproken. Na een wandeling door het enorme winkelcentrum CenterO in Oberhausen besloten we in een Chinees restaurant een hapje te gaan eten. En ja, bij chinees eten is het laten van een boer(tje) onvermijdelijk... Ik legde Bastiaan uit dat je dat zachtjes, met de hand voor je mond moet doen en vertelde daarbij ook dat chinesen zélf het boeren tijdens en na de maaltijd zelfs zien als een compliment. Ze geven daarmee aan dat het hen smaakt...
Even later maakte Bastiaan een droge opmerking toen ik nét een slok bier nam. Ik verslikte me vanwege het lachen en - ik zal de details besparen - proestte het uit. Bas keek me verontrust aan en vroeg zich af of dat soort geluiden ook zijn toegestaan in een chinees restaurant, terwijl ik met een servetje het gemorste bier van de tafel depte en beschaamd rond me heen keek.Toen we later weer terugreisden naar Nederland liep ik op het station met mijn koffer op wieltjes over zo'n witte, geribbelde 'blindentegel' heen. Dat maakte een vreemd, laat ik zeggen rommelend geluid. Iets van 'prrrr..' hoorden we van onderen komen...
'Zo!! gaat het?' riep Bastiaan tegen me, zich blijkbaar afvragend hoe het toch komt dat zijn vader zich nu voor geen enkel geluidje meer schaamt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten