Kouwe kak

Toen we onlangs een paar dagen op een camping in de omgeving van Parijs waren, hadden we onze hond Moos ook bij ons. Gelukkig kon dat daar. Een paar jaar terug had ik in Frankrijk een camping geboekt, maar was ik vergeten te vragen of honden waren toegestaan. Toen we door een kerel op de fiets naar ons gereserveerde plekje werden gebracht en ik vroeg waar we de hond moesten uitlaten, reageerde hij met 'le chien?'. We zijn toen dus maar naar een andere camping verkast. Maar op de camping waar we nu stonden, in Maisons Lafitte, zijn dieren toegestaan. Sterker nog: het stikte er van de beesten. De camping ligt op een eilandje in de Seine en er liepen ganzen, katten en een enkele zwaan rond en 's avonds staken egels ons plekje over. Ook waren een paar ottertjes regelmatig rondjes aan het zwemmen naast het bruggetje van de camping. Beesten genoeg, en dan tel ik de wesp die Bastiaan stak nog niet eens mee. Dus die hond van ons voelde zich prima in de beestenboel van deze camping in het groen.

Maar toen we hem een dagje meenamen naar het centrum van Parijs, beviel hem dat duidelijk minder. Trein uit, metro in, rondvaartboot op. Nee, dat hoefde van ons viervoetertje niet zo. Wim Sonneveld zong vroeger over de kat van ome Willem, die chic op reis naar Parijs was gegaan, maar de hond van ome Marco moet niets hebben van die kouwe kak.


En da's eigenlijk ook wel logisch, realiseerde ik me toen ik hem tussen het voetgangersverkeer op de Champs-Elysees loodste, op weg naar een boom waarbij hij zijn poot even kon optillen. Zulke mondaine boulevards zijn niet gemaakt voor honden.
Als onze Moos al op een drukke winkelstraat thuishoort, is het op de Kalverstraat, met Sam...