Ouwehoeren

Toen we onlangs met z'n drietjes in Parijs waren, besloten we ook een avond het échte Parijs in te gaan. Voor ons is dat de omgeving van de Sacre Coeur en Montmartre. Dat deel van de stad heeft 's avonds een bijzondere sfeer. Onderweg naar die omgeving passeerden we metro-station Pigalle, in de omgeving van de Moulin Rouge. Op dat moment dwaalden m'n gedachten af naar lang geleden. Een nichtje van me, die toen een jaar of acht was, spaarde als souveniertje van die 'sneeuwbollen'; je weet wel, van die glazen bollen, waarin je het kan laten glitter-sneeuwen door te schudden. 'Mama, ik wil een schud-ding', riep ze danook, toen we destijds de rood-verlichte etalages van sexshops en nachtclubs passeerden...

Ook nu, tijdens onze late metro-rit, was er een speciaal sfeertje dat niet te vergelijken is met overdag. Zo zat er naast me een man die broodjes en plakjes kaas uitdeelde aan clochards en zat er tegenover me een slonzige madamoiselle die opvallend luchtig gekleed was. 'Gekleed' is eigenlijk niet eens het juiste woord. Wilma en ik overlegden nog even of we deze gelegenheid niet moesten aangrijpen om Bastiaan uit te leggen waar ons woord ouwehoeren vandaan komt...

Even later stonden we de fraai verlichte Sacre Coeur te bewonderen en liepen we de kerk in. Voor mij uit liepen Wilma en Bastiaan langs een hekje dat een kiertje open stond het middenpad in, richting altaar. Het viel mij op dat op de bankjes voorin opvallend veel mensen zaten. Ik hoorde mezelf nog iets mompelen in de sfeer van 'ho maar, niet zo ver naar voren', maar dat werd niet gehoord. Op rij drie namen we plaats. Toen we daar net zaten klonk er een bel, kwamen twee geestelijken het altaar op en begon de mis.
We keken om ons heen en voelden ons opeens wel erg 'toerist' tussen al die serieuze geloofsgenoten, die allerlei Franse gebeden begonnen op te dreunen. Nadat een donkere mevrouw naar voren kwam om een (ongetwijfeld interessant, maar franstalig) verhaal te vertellen, begon de pastoor een langdradige en net zo onbegrijpelijke preek af te steken.
We voelden ons steeds minder op ons gemak. En ookal is het zeer onbeleefd, halverwege de preek stonden we op en liepen we door het lange middenpad terug naar de achterkant van de kerk.

Misschien was ons vertrek een beetje respectloos naar de sprekers toe. Maar het is nou eenmaal zo dat als je de taal niet goed genoeg verstaat, al die gebeden en preken toch neerkomen op een hoop ge-ouwehoer. En ik weet wel dat ik net heb aangegeven dat een avondje Parijs en ouwehoeren wel bij elkaar past. Toch was ik in dit geval blij dat we voor het zingen de kerk uit waren...