Jokkebrok

Alweer een tijdje terug werd ik door een organisatie waar we nauw mee samenwerken gevraagd te solliciteren op een vrijgekomen functie.
Maar ik had het prima naar mijn zin op de plek waar ik zat, dus had in eerste instantie geen interesse. Toen ik echter nóg een keer werd benaderd, besloot ik toch maar eens te gaan praten.
Inmiddels waren mijn collega's al op de hoogte en was het verzoek aan mij om te solliciteren een publiek geheim geworden.
Maar directeur Alex Minnen, die het gesprek met me voerde, was daarvan niet op de hoogte. Hij gaf nadrukkelijk aan dat hij er met het oog op discretie en integriteit vanuit ging dat geen van ons beiden anderen van ons 'geheime' gesprek op de hoogte hadden gesteld of zouden stellen. Ik dacht aan alle mensen die binnen mijn én zijn organisatie al op de hoogte wáren, maar stemde toch met zijn niet meer te realiseren voorstel in om het integere sfeertje dat hij had gecreëerd niet te verstoren.
Het gesprek verliep verder prima. Pas na anderhalf uur stond ik weer op de gang, nog steeds niet zeker of ik hiermee moest doorgaan. Net nadat ik Alex z'n kamer had verlaten ging bij hem de telefoon. Het was m'n baas, die vroeg 'Alex, zit Marco nog bij jou...?'
Een paar dagen later belde ik Alex op en vertelde dat ik er, ondanks het prettige gesprek, toch van af zag. Ik had het op de plek waar ik zat gewoon goed naar m'n zin en wilde het risico niet lopen dat ik ergens terecht kwam waar dat niet het geval was. Bovendien - dacht ik bij mezelf - voldoe ik tóch niet aan alle functie-eisen. Want 'jokkebrok' had ik niet in de advertentie zien staan.