Half vol

Door het wisselvallige weer van de laatste tijd komt het regelmatig voor dat we, ergens onderweg, door een bui worden overvallen en ergens moeten schuilen. Ook Bastiaan staat met z'n vriendjes regelmatig in de schuur te schuilen voor een hoosbui.
Helemaal geweldig vinden ze dat. Boven het lawaai van overlopende dakgoten en volstromende rioolputten uit hoorde ik ze afgelopen week nog ‘Viva Hollandia’ zingen in de schuur.
Ach, als je droog zit, dan klinkt zelfs de spectaculairste stortbui nog gezellig, vind ik. Ik val er ook altijd zo heerlijk bij in slaap.

Ook op vakantie heeft het wel wat, om die regen te horen kletteren op het tentzeil. Ook dan slaap ik er heerlijk bij, in de veronderstelling dat het allemaal wel goed komt.
Maar ik heb het niet altijd bij het goede eind. Jaren terug kwamen Wilma en ik laat aan op een camping in de Dordogne. We zetten ons tentje in het donker op en ’s nachts gingen de hemelsluizen open. De slaaptent was voorzien van een kuipje en Wilma voelde soms even aan de grond in het andere deel van het tentje of dat al nat was. Er stonden immers diverse tassen met kleding én een camping-koelkastje (die niet zo goed tegen water schijnt te kunnen).
En ondanks het feit dat er in eerste instantie nog niet veel aan de hand was, stelde Wilma voor de tassen en spullen voor alle zekerheid in de auto te zetten. Ze had een vervelend voorgevoel. Ik heb iets gezegd in de trant van ‘het zal zo’n vaart niet lopen, ga nou maar slapen..’ en draaide me weer om. Ik zie dat soort vervelende scenario’s niet zo snel. Bij mij is het glas nou eenmaal half vol, en niet half leeg..
Maar na een nieuwe peiling van Wilma drong ze aan op het leeghalen van de tent en ging ik overstag.
Kort nadat de inmiddels vochtige troep in de stromende regen in de auto was gezet stróómde het water als een riviertje door onze tent. Wilma’s voorgevoel was terecht geweest en ik luister daar sindsdien béter naar.
Béter, maar niet altijd… Want ookal stond de tent die keer half vol, voor mij blijft ook het glas half vol!