Stof

Vrijdag was het sportdag op Bastiaan’s school. Toen ik me een paar weken geleden aanmeldde om een groep kinderen te begeleiden als vrijwilliger herinnerde ik me de sportdag van vorig jaar. Het was toen eind april meer dan 25 graden. De mussen vielen zo’n beetje dood van het dak en ik heb toen heerlijk van het zonnetje staan te genieten, terwijl de kinderen zich in het zweet werkten.

Dit jaar was het duidelijk anders. Er stond een harde schrale oostenwind en terwijl de kinderen zich inspanden met allerlei oefeningen (estafette, touwtrekken, speerwerpen, kogelstoten) stonden de begeleiders te vernikkelen van de kou. En terwijl ik mijn best deed om de groep van 10 kinderen de spelregels uit te leggen, ze bij knokpartijtjes uit elkaar te halen en ze vriendelijk verzocht van de doeltjes af te komen, zag ik van het zanderige veld naast ons regelmatig grote stofwolken op ons afkomen.

Sport staat over het algemeen voor gezondheid en afzien, maar deze keer lag de nadruk op het laatste. Maar met het oog op de gezondheid kregen de kinderen na afloop fruit mee.
Bastiaan pakte een appel en vroeg me of hij die met schil en al kon opeten. ‘Natuurlijk kan dat’, zei ik en ik pakte zijn appel en wreef hem goed schoon langs m’n shirt. ‘Nou lekker pa’, zei hij. ‘Nou smeer je allemaal stof aan m’n appel..’