Afgelopen zondag was de Rotterdam Marathon en ben ik met Bastiaan even gaan kijken in de buurt van het Kralingse Bos. Daar realiseerde ik me dat ik precies tien jaar terug mijn eerste 
marathon liep. Dat was toch wel een bijzondere gebeurtenis hoor. Eerst bijna een half jaar vijf keer in de week trainen (in het begin soms maar 5 kilometer, maar de laatste weken tientallen kilometers) en dan de dag zelf. Ondanks alle waarschuwingen vooraf ging ik, door al het enthousiasme van het publiek, toch te snel van start. Na 5, 10 en 15 kilometer constateerde ik tevreden dat ik enkele minuten voor lag op m’n schema, dat leidde tot een eindtijd van 3 uur en 45 minuten. Maar na 20 km zag ik de Erasmusbrug voor me opdoemen en na 30 km stond de man met de hamer te zwaaien. Het tempo zakte dramatisch, maar ik bleef (bewegingen maken die leken op) rennen en uiteindelijk kwam ik na 4 uur en 34 minuten voldaan over de eindstreep.
marathon liep. Dat was toch wel een bijzondere gebeurtenis hoor. Eerst bijna een half jaar vijf keer in de week trainen (in het begin soms maar 5 kilometer, maar de laatste weken tientallen kilometers) en dan de dag zelf. Ondanks alle waarschuwingen vooraf ging ik, door al het enthousiasme van het publiek, toch te snel van start. Na 5, 10 en 15 kilometer constateerde ik tevreden dat ik enkele minuten voor lag op m’n schema, dat leidde tot een eindtijd van 3 uur en 45 minuten. Maar na 20 km zag ik de Erasmusbrug voor me opdoemen en na 30 km stond de man met de hamer te zwaaien. Het tempo zakte dramatisch, maar ik bleef (bewegingen maken die leken op) rennen en uiteindelijk kwam ik na 4 uur en 34 minuten voldaan over de eindstreep. Een jaar later stond ik weer aan de start, nu samen met Nicole. Ondanks dat mijn looptempo 
hoger lag spraken we af dat ik tot halverwege bij haar zou blijven en dat ik dan zou versnellen. En inderdaad: de eerste helft hield ik me wat in en op de helft van de marathon versnelde ik m’n pas en liep ik weg van Nicole. Maar dat brak me later toch wel op. Uiteindelijk kwam ik in dezelfde tijd als het jaar ervoor over de eindstreep. En nog geen 5 minuten later volgde Nicole, roepend ‘dit doe ik dus echt nooit meer!!!’. Maar hoe mooi zo’n moment (ondanks het afzien) is besef je denk ik alleen maar wanneer je daadwerkelijk die 42 km hebt gelopen.
Sinds die tijd heb ik geen hele marathon meer gelopen, maar heb ik wel een paar keer aan een kwart-marathon (10km) deelgenomen.
hoger lag spraken we af dat ik tot halverwege bij haar zou blijven en dat ik dan zou versnellen. En inderdaad: de eerste helft hield ik me wat in en op de helft van de marathon versnelde ik m’n pas en liep ik weg van Nicole. Maar dat brak me later toch wel op. Uiteindelijk kwam ik in dezelfde tijd als het jaar ervoor over de eindstreep. En nog geen 5 minuten later volgde Nicole, roepend ‘dit doe ik dus echt nooit meer!!!’. Maar hoe mooi zo’n moment (ondanks het afzien) is besef je denk ik alleen maar wanneer je daadwerkelijk die 42 km hebt gelopen.Sinds die tijd heb ik geen hele marathon meer gelopen, maar heb ik wel een paar keer aan een kwart-marathon (10km) deelgenomen.
Dit jaar waren mijn inspanningen op de dag van de marathon niet te vergelijken met die van 10 en 9 jaar geleden. Zelfs een kwart-marathon zat er nu niet in. De inspanningen beperkten zich nu tot een stukje fietsen; eerst naar het parcours en daarna naar McDonalds voor een quarterpounder. Volgend jaar toch maar weer eens een quart-marathon in plaats van een quarterpounder?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten