Chocomel

Ik ben een echte Hollander, dus waneer we naar een pretpark, dierentuin of iets dergelijks gaan nemen we wat te drinken en snoepen van huis mee. Het komt er meestal toch wel op neer dat we ergens in een eettentje ofzo terechtkomen, maar het stillen van de eerste lekkere trek doen we dankzij de inhoud van mijn rugzak.
Ikzelf ben geen fan van frambozendrankjes of iets dergelijks, maar de echte Chocomel van Nutricia is wél een grote favoriet van me. En het is best een wonder dat dat nog altijd zo is. Toen ik een jaar of zeventien was deed ik vakantiewerk in het (gigantische) magazijn van de SRV. Dat was hard werken en daar kreeg je dorst van. Tijdens de pauzes mocht je daarom gratis zo veel drinken als je maar wilde. Ik kan me herinneren dat ik dus regelmatig (ik zei al, ik ben een echte Hollander) per pauze twee of drie flesjes chocomel dronk.

Een paar jaar later werkte ik bij een slijterij, op zaterdag en een paar dagen in de week na schooltijd. Ook daar was het de gewoonte dat je bij dorst kon pakken wat je wilde, als er maar geen alcohol in zat natuurlijk. En nog altijd was chocomel mijn favoriet. Nou verkochten wij geen kleine flesjes en hadden we daar geen koelkast, maar dat vond ik geen probleem. Ik pakte een grote fles, zette hem ergens achter op een rek en nam een slok wanneer ik trek had.

Op een gegeven moment viel mij op dat ik bij een fles, die al een tijdje aangebroken op dat rek stond, iets door de chocomel heen zag schijnen. Ik schudde de fles leeg in het aanrechtje en zag tot mijn grote schrik dat er een grote klomp schimmel in de fles achterbleef. Afgrijselijk! Het zag er uit als een grote kwal met allerlei vieze kleurtjes. Ik ging net niet over mijn nek, maar besloot vanaf dat moment maar even geen chocomel meer te drinken. Brrrr….

Maar inmiddels is het dus weer over. Wanneer ik in de dierentuin naar de apen, olifanten of zeedieren sta te kijken, sta ik regelmatig weer gewoon aan de Chocomel te lurken. Alleen bij de kwallen loop ik altijd snel even door.