Onschuld

Het is vandaag Witte Donderdag als ik het goed heb, en als het even meezit hebben we ook nog een witte Pasen straks. Op het moment dat ik dit tik zit Bastiaan aan de Paaslunch op school. Het is een christelijke school, dus er zal wel een (Paas)gebedje aan voorafgaan.
Zo wordt bidden voor de kinderen toch een soort gewoonte of houvast. Toen Bastiaan laatst ziek was en bang was dat hij daardoor twee dagen later niet naar een verjaardagsfeestje zou kunnen, verontschuldigde hij zich bij ons en ging serieus zitten bidden…

Het heeft niet mogen baten, maar het was heel aandoenlijk en vertederend. Hoewel Bastiaan door ons verder niet ‘gelovig wordt opgevoed’ is het wel een vaste gewoonte om ’s avonds in bed even te bidden.

Lieve Heertje ik ga slapen, want de dag is weer voorbij;
Maar ik vraag u eerst eerbiedig, lieve Jezus zegen mij;
Zegen ook mijn lieve ouders, zegen allen die ik min;
Onder uw getrouwe hoede slaapt uw kindje rustig in;
Ik sluit mijn ogen, vouw mijn handen, buig m’n knietjes voor u neer;
Trouwe vader in de hoge, zie op mij vol liefde neer;
Laat mij vroeg uw kindje wezen, neem mij aan nog jong en klein;
Laat mij van uw grote kudde toch een heel klein schaapje zijn.

Ik ben zelf katholiek opgeboed en dus wel gewend te bidden als kind, maar realiseerde me eigenlijk pas jaren later wat ik elke dag eigenlijk had zitten ratelen. Daarom ook vroeg ik Bastiaan onlangs of hij wist wat het gebedje inhield. Dat bleek ten dele het geval te zijn. Maar ‘zegen allen die ik min’, daar kon hij geen chocola(de-ei) van maken. Hij heeft er nog wel een poosje over zitten nadenken en kwam op een gegeven moment – toen ik onze ‘gebedsvertaling’ al lang weer was vergeten - met de oplossing. 'Allen die ik aftrek!' riep hij ineens...
Ik schrok ervan, maar realiseerde me al snel dat hij op school leert dat bij sommen met een 'min' moet atrekken..
Ach, wat een heerlijke onschuld… Helpt het wanneer ik bid dat dat nog een poosje zo blijft?