Net voordat ik dit stukje schrijf sla ik de laatste bladzijde van Khaled Hosseini's 'De Vliegeraar' dicht. Een fascinerend verhaal over een volwassen vent die terugkeert naar zijn geboortestad Kabul, dat door oorlogen onherkenbaar is veranderd.Afgelopen zondag zou ik bij m'n ouders langsgaan, maar omdat ze nog niet thuis waren maakte ik met Bastiaan een kleine 'sentimental journey' door mijn geboortestad Dordrecht. Zo nam ik een kijkje bij mijn lagere school, de Jozefschool aan de Singel. Met de auto reed ik de tussen de achteringang van de kerk en de school gelegen parkeerplaats op en eteen herinnerde ik me weer dingen die ik al 
lang dacht te zijn vergeten. Ik zag zo de knokpartijen tussen de diverse klassen weer voor me, waarbij de ventilatieroosters in de grond en de trappen van de kerk als fort dienden. Ook ontdekte ik de puntige hoek van de kerkmuur, waar ik bij een van die vechtpartijen tegenaan gevallen was, waarna ik met de ambulance werd afgevoerd met een gat in m'n hoofd. En ik tilde Bastiaan op, zodat hij door het hoge raam van mijn oude Klas 1 kon kijken, precies zoals mijn vader destijds met mij deed, de zondag voor mijn allereerste schooldag...
De school van toen is er al lang niet meer; nu zijn er – zo zag ik – allerlei ateliertjes gevestigd. Maar wel leuk om allemaal weer even te zien, al verbaasde ik me wel over de geringe grootte van het plein. Wat leek dat toen allemachtig groot en wat bleek het nu klein...
lang dacht te zijn vergeten. Ik zag zo de knokpartijen tussen de diverse klassen weer voor me, waarbij de ventilatieroosters in de grond en de trappen van de kerk als fort dienden. Ook ontdekte ik de puntige hoek van de kerkmuur, waar ik bij een van die vechtpartijen tegenaan gevallen was, waarna ik met de ambulance werd afgevoerd met een gat in m'n hoofd. En ik tilde Bastiaan op, zodat hij door het hoge raam van mijn oude Klas 1 kon kijken, precies zoals mijn vader destijds met mij deed, de zondag voor mijn allereerste schooldag...De school van toen is er al lang niet meer; nu zijn er – zo zag ik – allerlei ateliertjes gevestigd. Maar wel leuk om allemaal weer even te zien, al verbaasde ik me wel over de geringe grootte van het plein. Wat leek dat toen allemachtig groot en wat bleek het nu klein...
Daarna reed ik naar de Soembastraat, waar vroeger mijn opa en oma woonden. Ook daar was ik al zo’n dertig jaar niet meer geweest, maar ik herinner me altijd nog hoe we speelden in de 
achtertuin en vooral áchter de tuin, waar we renden en kropen op (en vielen van) een stenen hellinkje. Ook nu nog bleek het hellinkje een enorme aantrekkingskracht op kinderen te hebben. Bastiaan begon meteen te rennen en te klauteren. Maar ik vroeg me ook hier af hoe het toch komt dat de wereld door de ogen van een kind toch zo veel groter lijkt dan door de ogen van een volwassene. Want die giga stenen helling uit m’n jeugd blijkt niet veel meer te zijn dan een aantal schuin liggende stoeptegels…
‘It's a small world after all'.. De wereld lijkt steeds kleiner te zijn geworden, maar een sentimental journey door Dordrecht of door Kabul is gelukkig wél een wereld van verschil..
achtertuin en vooral áchter de tuin, waar we renden en kropen op (en vielen van) een stenen hellinkje. Ook nu nog bleek het hellinkje een enorme aantrekkingskracht op kinderen te hebben. Bastiaan begon meteen te rennen en te klauteren. Maar ik vroeg me ook hier af hoe het toch komt dat de wereld door de ogen van een kind toch zo veel groter lijkt dan door de ogen van een volwassene. Want die giga stenen helling uit m’n jeugd blijkt niet veel meer te zijn dan een aantal schuin liggende stoeptegels…‘It's a small world after all'.. De wereld lijkt steeds kleiner te zijn geworden, maar een sentimental journey door Dordrecht of door Kabul is gelukkig wél een wereld van verschil..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten