Taart

Bastiaan is zaterdag jarig. Die grote vent mag acht kaarsjes uitblazen, alvorens we ons gezamenlijk op zijn taart storten. Nou was het deze week toch al de week van de taart…
Samen met medewerkers van de provincie heb ik laatst een jarenlang onderhandelingsproces succesvol afgerond, waardoor – terwijl vrijwel niemand er meer vanuit ging dat we nog maar een cent zouden krijgen – Rotterdam 8,5 miljoen euro ontvangt. Begin jaren 90 was mondeling afgesproken dat het ministerie zou bijdragen, maar dat werd vervolgens in alle toonaarden jarenlang ontkend.

Halverwege de - zo leek het - heilloze weg had ik ooit geroepen dat wanneer we onverhoopt toch een ‘miljoentje’zouden binnenslepen, ik mijn medestanders bij de provincie wel zou trakteren.
Dus leverde ik begin deze week een Dudok-appeltaart af bij de provincie in Den Haag. Twee dagen later ontving ik een mail van de secretaresse van onze wethouder. Hij was door het provincie-bestuurder bedankt voor de taart, maar was daardoor verrast omdat hij van geen taart wist… Ik vertelde dat ik die taart niet ‘namens de gemeente’ had aangeboden, maar gewoon uit m’n eigen portemonnaie.

Vandaag werd tot grote verrassing bij míj een taart afgeleverd, met de mededeling dat de wethouder dié uit eigen zak had betaald. Ik heb me nu al voorgenomen de wethouder volgende week als bedankje eenzelfde taart terug te geven.
Maar ik loop zo wel een risico. Ik hoopte namelijk dat ik vanaf heden zou worden gezien als de man van 8,5 miljoen, maar de kans is groter dat ze me ‘de man van de taartjes’ noemen. Dus zeg maar meer ‘De Dikke Deur van Pipo’ dan ‘de bionische man’…