Fiets

Van ons kreeg Bastiaan voor zijn verjaardag een ‘echte, grote’ fiets. Toen we hem vorige week kochten vroeg hij zich af of de fiets niet te groot was. Maar uiteindelijk kon hij, met het zadel op de allerlaagste stand, met de puntjes van zijn tenen bij de grond. En toen hij er eenmaal opzat racete hij het hele winkelcentrum door.

Ikzelf heb een haat-liefde-verhouding met de fiets, waarbij ik moet opmerken dat de negatieve ervaringen met name uit het verleden stammen. Van mijn ouders begrijp ik dat als peuter mijn voeten steeds van de pedalen van de driewieler gleden en dat ik dus weinig vaart maakte. Daarom schijnt m’n vader op een gegeven moment mijn voeten aan de pedalen te hebben vastgebonden, alvorens hij me een zetje gaf. Zo kreeg ik in ieder geval het ‘fiets-gevoel’ een beetje te pakken… Ik kan me zo voorstellen dat toen hij m’n voetjes weer losmaakte, ik als een soort opwindpoppetje nog automatisch een aantal trapbewegingen in de lucht maakte voordat al m’n spieren weer ontspannen waren..
In de jaren erna zijn er – zoals bij iedereen - natuurlijk een paar fietsen gejat. Ook grossierde ik in lekke banden. Ik heb het altijd heerlijk gevonden om grote afstanden te fietsen, maar kwam ook erg vaak te voet, per bus of (opgehaald) met de auto weer thuis… Toen de mobiele telefoon zijn intrede deed, heb ik daar erg veel profijt en Wilma veel last van gehad (‘kan je me even komen ophalen, ik heb een lekke band..’).
Maar de laatste jaren bevalt de fiets me prima. Alleen al voor woon-werkverkeer fiets ik jaarlijks zo’n 5000 kilometer. Dat is toch ongeveer van hier naar Gibraltar en terug, schat ik zo.

Nu maar kijken hoeveel kilometers Bastiaan op zijn nieuwe fiets maakt. En of hij zijn tweewieler een beetje heel houdt de komende jaren. Alleen al daarom hoeft hij er van mij niet mee naar Gibraltar. Je rijdt immers zó lek op die rots en je kan er donder op zeggen dat die apen daar je fiets slopen...