Watjes

Nu Koning Winter voor het eerst sinds tijden Nederland weer eens aandoet, wordt het geduld van onze jack russel Moos ’s morgens wat meer op de proef gesteld. Want voordat ik hem uitlaat, heb ik aanzienlijk meer tijd nodig om me aan te kleden. Dikke jas, sjaal (of schrijf je shawl?), handschoenen, muts… het kost allemaal even wat meer tijd. En normaal gesproken schuif ik m’n voeten in m’n instapper, maar nu trek ik een paar stevige schoenen aan.
Terwijl ik dat doe staat Moos me in de hal aan te kijken, waarbij hij wat jammerende geluidjes maakt en hij z’n achterpootjes als het ware gekruist heeft… Maar ja Moos, het baasje wil het niet koud krijgen buiten !

Voordeel van al die kou is dat het er buiten ook wel erg mooi uitziet. Ook vanmorgen liep ik weer – terwijl Moos zijn blaas op de daartoe bestemde plaats leegde – te genieten van de witte laag watjes die was uitgerold over de grasvelden en het bevroren water. En terwijl ik Moos (zelf ook net een watje vanwege zijn witte schutkleur) al kwispelend over het witte gras zag ronddraven, realiseerde ik me dat dat beest in die kou gewoon in z’n nakie loopt. ‘Ja maar zo’n beest heeft een vacht’, zeggen mensen dan, maar als je die mini-haartjes van onze hond een vacht noemt, dan mag je hetgeen er op mijn hoofd groeit een rasta-kapsel noemen...

Logisch dus dat toen we weer naar binnen gingen en ik me weer van al m’n ‘warmhouders’ ontdeed, Moos meteen een spurt nam naar zijn warme mand, die bij de radiator staat.
Eigenlijk kan ik me best voorstellen dat hij míj een watje vindt.