Bastiaan kwam de keuken in en zei grappend met een rare stem 'a fork, a fork, a fork' omdat hij een vork nodig had om de kat eten (uit blik) te geven. Als vanzelf haakte ik erop in met 'a knife, a fork, a vodka and a corck, that's the way we spell New York!', waarna ik raar werd aangekeken.
Ik vertelde dat die wat merkwaardige tekst uit de hit ‘Cocaine in my Brain’ van ene Dillinger uit halverwege de jaren zeventig kwam. Tja, als het om muziek gaat heb ik wel vaker dat ik soms de neiging heb om me te gedragen als 'pop-professor' Leo Blokhuis, omdat ik het blijkbaar belangrijk vind om de generatie na ons iets van de muziekgeschiedenis mee te geven. Daarmee doel ik op muziekhelden als The Beatles, Stones, Elvis en Bowie, maar soms verlaag ik me ook tot mindere goden, zoals (met alle respect) bijvoorbeeld Dillinger.
Sterker nog: ik herinnerde me ineens weer dat van 'Cocaine in my Brain' destijds ook een Nederlandse parodie is gemaakt. 'Ik ga weg Leen (ik weet nog niet waarheen)' heette het. Maar wie was die gast ookalweer die dat zong? Eeeh... dinges, eeeh... Dingetje heette die vent!
Toen ik later op de avond op YouTube eerst op 'Cocaine in my Brain' en daarna op 'Ik ga weg Leen' klikte moest ik glimlachen om de gekkigheid en knulligheid, maar besefte ik ook dat ik met mijn muzieklesstof nu toch wel naar een zeer bedenkelijk niveau was gezakt.
En dat ik over zoiets onzinnigs ook nog een stukje schrijf is toch wel het toppunt! Alsof er geen belangrijkere zaken gebeuren in de wereld!
Maar ja, over die belangrijke zaken worden al kranten en websites volgeschreven en vele praatprogramma's gevuld. En van het alleen maar lezen en nadenken over die zaken knapt een mens echt niet op. Zo bezien is het helemaal niet zo gek om het een keer te hebben over een bijzonder onzinnig en volstrekt onbelangrijk... dingetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten