Het gebeurde

Toen ik in m’n jonge jaren naar de hitparades luisterde waren het eerst bands als The Osmonds, The Sweet, Mud en acts als David Bowie en Alice Cooper die de dienst uitmaakten, en later kwamen bijvoorbeeld Queen, Abba en The Bee Gees.

Maar als ik dan de bij de platenzaak gehaalde Top 40 opensloeg en de LP top 20 bekeek vond ik de meeste van die namen wel terug, maar viel jarenlang vooral één album op: ‘Het Gebeurde in het Westen’. Nadat ik me eerst een tijd afvroeg wat dat in vredesnaam voor een plaat was ontdekte ik dat het de soundtrack betrof van de western ‘Once Upon a Time in the West’. Na een paar jaar kwam er ook een singeltje van in de Top 40: het mooie ‘Il était une fois dans l’Ouest’, waarbij op tv beelden van Claudia Cardinale uit de film werden vertoond. En ook het nummer ‘Man with Harmonica’ werd almaar bekender. Ik kocht de steeds iconischer wordende LP en wist inmiddels dat de film eigenlijk rondom de muziek is gemaakt, en niet andersom (wat gebruikelijk is).

Ook toen ik later de film met ook Charles Bronson en Henri Fonda zag maakte die indruk, maar toch ook vooral vanwege de muziek, gecomponeerd door die Italiaanse man met die melodieuze naam: Ennio Morricone. Drie jaar geleden heb ik er nog even over gedacht om naar een concert van hem in Ahoy te gaan, maar het kwam er niet van. Deze week overleed Ennio Morricone op 91-jarige leeftijd (!).

In deze thuiswerk-tijd fiets ik elke dag een of twee keer een flink rondje, om een beetje te blijven bewegen naast het urenlang naar een computerschermpje kijken. En altijd luister ik daarbij naar podcasts over moordmysteries, sport of leerzame zaken. Maar gisterenavond koos ik bij hoge uitzondering voor muziek en had ik via Spotify ‘Het Gebeurde in het Westen’ op m’n earphone staan terwijl ik door de natuur in de Krimpenerwaard fietste. Dus begeleid door het orkest van Ennio Morricone liet ik het natuurschoon aan me voorbijtrekken. Twee keer ben ik afgestapt; een keer om drie ooievaars te fotograferen én een keer om een plaatje te schieten van wat koeien die allemaal dezelfde kant op keken - naar het westen. In mijn oor zwelden de violen van de ‘cowboy-film’ aan en ondertussen stelde ik mij voor dat die koeien nieuwsgierig keken of er nog wat gebeurde, daar in het westen...