Uit een laatje

Binnenkort begint Bastiaan aan de eindsprint voor zijn VWO-diploma. Dat de tijden veranderd zijn maak ik op uit het feit dat hij vanavond - dus voorafgaand aan de examenperiode - al een schoolfeestje heeft. Wij deden dat vroeger pas als écht de vlag uit kon (met de schooltas eronder).

Stom toevallig opende ik gisteren een bureau-laatje en trof ik daar een veertig jaar oud schriftje van mezelf aan, uit mijn eindexamenperiode. Erin stonden onder meer allerlei overzichten en aantekeningen en een flink aantal erin geplakte stencils met uittreksels van Franse, Engelse en Nederlandse boeken.
Het leek op het eerste gezicht een chaotisch geheel, maar na nadere bestudering bleek het een complete bundel te zijn van alle belangrijke informatie die ik voor m’n examen nodig had. Gisterenavond liep ik ermee naar mijn zoon, die zijn schoolwerk op een iets andere manier ordent, namelijk zoiets als wat op zijn bureau bovenop de stapel ligt is nu belangrijk en wat eronder ligt iets minder of helemaal niet. Er komen in ieder geval geen laatjes aan te pas.

Bastiaan bladerde door mijn oude, bijna uit elkaar vallende schrift en zei gekscherend - terwijl hij m’n aardrijkskunde- en biologieaantekeningen las - ‘gôh, ze wisten in jouw tijd ook best al veel!’ Het voelde alsof ik uit het Stenen Tijdperk kwam. Maar laat ik eerlijk zijn: ik denk dat het voor m’n zoon ongeveer zo aanvoelt. Toch vind ik het leuk dat ik in huis laatjes heb met oude troep. Als ik dat dan weer in handen heb gaan er in mijn hersenpan weer stoffige laatjes open en komen herinneringen naar boven. En ik herinner me dan gelukkig niet al het geploeter achter m’n bureau om m’n diploma te halen, maar de leuke feesten nadat ik dat papiertje op zak had.

Tot slot nog een tip voor de paasdagen: verstop geen puur, wit of melk-eitje in een la.
Als ie niet gevonden wordt en smelt als het warmer wordt heb je voor je het weet een choco-laatje.