Zonnebril

Het was warm toen we wandelden langs de kraampjes van de braderie in Sarlat-le-Caneda, een van de toeristische trekpleisters van de Dordogne. Wilma en Bastiaan liepen voorop, op zoek naar een nieuwe zonnebril en hopend dat ze ook tegen andere nuttige dingen zouden 'aanlopen'. En een stukje erachter slalomde ik langs toeristen uit alle windstreken met onze jack russel, die bijna struikelde over de uit z'n bek hangende tong.

Een schaduwrijk terras van een brasserie met een aantrekkelijke menukaart bood uitkomst. En nadat onze honger was gestild (en vooral de dorst gelest) vervolgden we onze wandeling door de pittoreske straatjes en pleinen, die waren 'opgeleukt' met kraampjes vol sieraden, T-shirts met gekke teksten, kleurrijke luchtige zomerjurkjes en smartphone-hoesjes.
Verder completeerden (vanwege de vele kastelen in de Dordogne) de plastic ridderhelmen en -zwaarden én allerlei soorten eettentjes het beeld.

En - niet te vergeten - een aantal zwaar bewapende militairen. Want dat hoort helaas ook bij het Frankrijk van vandaag de dag...

Ik troost me maar met de gedachte dat deze krijgsuitrusting in een verre toekomst misschien ook wel een soort van nostalgische gevoelens oproept, net als de plastic zwaardjes nu. 'Halverwege de jaren tien van de 21e eeuw leken die militaire uniformen in het alledaagse straatbeeld nodig', is dan het verhaal erbij. Maar - voegt men er dan aan toe - dat was gelukkig snel weer over. Want toen brak het tijdperk van verstand aan en sinds die tijd leven we wereldwijd in vrede. Ach, een mens mag dromen, zeker in de vakantie-modus.

Overigens vond Wilma op een gegeven moment een zonnebril naar haar smaak. Ikzelf had er geen nodig, want had er vlak voor de vakantie een gekocht. Maar eigenlijk zie ik - al weet ik beter - de wereld bij voorkeur dus niet door een donkere maar door een roze bril.