Spieren en rusten

Hèhè, vanavond even lekker in een stoel hangen met m'n iPad op schoot. Zo tegen het einde van de werkweek kies ik er nu voor om m'n spierinspanningen tot een minimum te beperken. Net genoeg om dit stukje te kunnen tikken, bij wijze van spreken. De boog kan immers niet altijd gespannen zijn, maar in sommige weken is-ie dat best vaak...

Gisterenavond heb ik lekker een potje gesquasht met René (waarna we aan de bar vrijwel alle wereldproblemen hebben opgelost) en de avond ervoor speelde ik m'n wekelijkse volleybalpartijtjes met mijn Fair Play-collega's.
Zondag ging ik - bij gebrek aan (dik) natuurijs - op de Rotterdamse schaatsbaan rondjes rijden met Bastiaan en z'n vriend Ard en de dag ervoor ben ik een lekker stuk wezen hardlopen.
Maar ja, 'je wordt ouder pappa!' zong Peter Koelewijn ooit al, en dat merk ik dan vooral als ik 's morgens op de fiets spri... stap om naar kantoor te gaan.

Ach, ik heb dan wel geen motor, maar op een of ander manier werk ik me blijkbaar toch een weg door de midlife-crisis heen.

Toen ik een poosje terug ook zo'n 'ik-doe-vanavond-eens-lekker-niks'-moment had en de krant zat te lezen hoorde ik Bastiaan aan z'n moeder vragen of ze zin had om een spelletje op de Wii-U te spelen. Wilma moest er even over denken en legde haar haakwerk opzij (het haken van dekens, mutsen, sjaals, knuffels en dat soort zaken voor wees-, zieken- of bejaardenhuizen in oost-Europa is háár nobele hobby). De Nintendo werd gestart en even later zaten

mijn vrouw en zoon met de tong uit hun mond fanatiek te sturen, piepen en bliepen met hun game-controllers.

Op een gegeven moment keek Bastiaan opzij naar mij en vroeg hij bloedserieus 'Hé pap, wat heb jíj eigenlijk voor hobby's?'

Ik keek hem aan, wachtte even en deed één wenkbrauw omhoog. Ik had me immers voorgenomen m'n spieren een avondje rust te geven.