Bakkum

De afgelopen week trof ik op internet een documentaire aan over het honderdjarige kampeerterrein Bakkum; de oudste (en grootste) camping van Nederland gelegen vlakbij Castricum en Egmond-aan-Zee.

De documentaire bevatte ook een filmpje over de beginjaren dat ik al eerder had gezien, waarop te zien was hoe mensen aan het prille begin van het seizoen bij de poorten stonden te dringen om vervolgens met z'n allen een spurt te nemen naar het kampeerplekje dat ze dat jaar wilden hebben.

Grappig om te zien hoe dat toen ging.

Maar vooral de rest van de documentaire was voor mij heel herkenbaar.

Omdat Wilma's ouders vele jaren lang op camping Bakkum hebben gestaan heb ik er tussen 1984 en 1997 vele zomerse weekenden doorgebracht.
M'n schoonouders hadden er een huisje en waren daar, tenzij het een poosje echt beroerd weer was, van - zeg maar - eind april tot half september.

Elektriciteit en stromend water was er nog niet.  M'n schoonvader moest bij de 'accuboer' regelmatig een accu ruilen en olielampjes draaiden overuren. Water werd gehaald bij de washokken en in een zinken teil gegoten, die op een stellage schuin-boven het huisje stond zodat het via een slangetje zo in de kraan belandde.

Maar het meest bijzondere was toch wel dat het huisje ieder voorjaar opnieuw in elkaar werd gezet en ieder najaar weer moest worden afgebroken. Een hele ploeg kwam eraan te pas om voor dag en dauw al te beginnen met de op- of afbouwklus.

Zonnige foto's uit 1987

Een boer uit de omgeving had een enorme hal waar de bouwpakketten van de huisjes 's winters werden opgeslagen en met een tractor met een enorme aanhanger vervoerde hij al het materiaal naar of van de camping.

Maar wanneer het huisje er na al dat opbouwwerk in het voorjaar eenmaal stond, was het tijd om te rusten en te genieten. Het was een ideale plek voor een wandeling door de duinen of naar het strand, voor een fietstocht naar Bergen-aan-Zee of voor een spelletje kaarten, jeu-de-boules of badminton.

Of om gewoon languit in het zonnetje in een stoel te hangen onder het motto 'maf ze en bak 'm'.

In of uit de mode

'In welke reorganisatie werk jij?' hoorde ik vorige week in de lift iemand aan een ander vragen. Ik moest er om lachen, maar de vraag is zo gek nog niet. De ene reorganisatie is letterlijk nog niet gerealiseerd of er komt alweer een volgende overheen. Het is een modeverschijnsel. En na elke reorganisatie staan er minder vaste krachten op de salarisrol maar groeit het aantal - veelal dure - inhuurkrachten, omdat men er achter komt dat het werk anders toch echt niet naar behoren kan worden gedaan...

En argumenten om zaken op een bepaalde manier te organiseren omdat het dan efficiënter gebeurt worden een tijdje later weer weggehoond omdat besloten wordt het toch anders te gaan doen. De ene keer is centraliseren hét modewoord, maar een poosje later is decentraliseren de mode-trend.

Maar ik wil niet te zuur klinken hoor. Je moet nou eenmaal tegen dit soort dingen kunnen wanneer je in een grote organisatie werkt.

Gevolg is wel dat het tegenwoordig veel vaker dan vroeger voor komt dat er afscheid wordt genomen van collega's. Volgende week zwaaien we er weer vijf uit. We drinken een slok, geven ze een kleinigheid en zetten een afscheidsgroet op een kaartje en dat was het dan...

Dat was een aantal jaar geleden anders. Wanneer er iemand afscheid nam werd alles uit de kast gehaald om er een bijzondere gebeurtenis van te maken. 

Een afscheid dat me altijd is bijgebleven is dat van m'n toenmalige bureauhoofd, ergens in het begin van de jaren negentig. Samen met drie collega's van destijds waren we vele avonden bezig met het bedenken van een eigen versie van de kwis '2 voor 12' en filmden we op kantoor de fragmenten aan de hand waarvan op de avond van het afscheidsfeestje de vragen konden worden gesteld. Dolle pret was het tijdens het op video vastleggen van onze imitaties van de vertrekkende collega en van onze interpretatie van het toen populaire Medisch Centrum West, waarbij we in de avonduren met pruiken en witte jassen gillend over de gangen van ons kantoor renden...

Ook op de afscheidsavond zelf kon iedereen er hartelijk om lachen. En dan nog de napret! Toen we het er maanden later nog eens over hadden zei 'n collega van me dat hij mijn imitatie van een vrouwelijke wethouder zo geweldig had gevonden, vooral omdat ik zo'n tuttige damesblouse aan had gehad...

Toen schoot ík in de lach... Dat was namelijk een blouse van mezelf, al was hij al wel een poosje uit de mode.

Wennen?

Omdat ik onlangs bij het inparkeren een voorbijrijdende scooter schampte zat er een kleine beschadiging aan m'n auto. Gisteren bracht ik m'n auto daarom naar een schadeherstelbedrijf en kreeg ik voor twee dagen een vervangende auto mee.

Het is zoeken, maar er zit toch echt een
deukje onderaan het voorportier...

Die Citroën C1 was een stuk kleiner en minder luxe dan onze eigen C4 Picasso, dus het was best even wennen bij het wegrijden. Niet alleen zat ik idioot-laag bij de grond, maar wat moest ik dat gaspedaal ver induwen en wat maakte dat kleine motortje een hoop herrie voor ik een beetje op gang kwam. En wat trok dat ding traag op...!

Bij elk stoplicht weer verbaasde ik me over de traagheid en de herrie. Ik zal er wel gewoon aan moeten wennen, dacht ik. Maar toen ik daarna op de snelweg reed moest ik het gaspedaal ongeveer door de vloerplaat heen duwen om in de buurt van de 100 km per uur te komen.

De kleine en niet-snelle C1

Was ik nou zo verwend geraakt met onze eigen auto!?

Ik bleef me verbazen, tot ik naast me - tussen de twee voorstoelen - iets herkende uit m'n vorige auto's: een handrem!!

Toen we 3 jaar geleden onze huidige auto kochten moesten we erg wennen aan het idee dat-ie geen handrem heeft. 
Zoals ongetwijfeld bij veel meer nieuwe auto's het geval is heeft onze heilige koe alleen een knopje op het dashboard voor als je bijvoorbeeld op een steile helling even moet stoppen. 
Maar bij parkeren of wegrijden zet de auto automatisch een rem aan of uit... 
En daar ben ik de afgelopen 3 jaar blijkbaar snel aan gewend geraakt.

Nadat ik de handrem eraf haalde lukte het me wél om 100 te rijden en leek het bovendien of de eerder latent aanwezige brandlucht langzaam weer verdween.

Vanavond breng ik de C1 weer terug naar het schadeherstelbedrijf (waar ze - hoop ik - geen blogs lezen) en rij ik daarna snel en zonder te remmen in ons eigen koekblik naar huis om het begin van het WK Voetbal te zien. 

Over dat WK gesproken: Eén tip voor Oranje: speel niet met de handrem erop...!

Vragen

Afgelopen vrijdag was het feest in onze familie. Op deze zonnige dag in mei trouwde mijn broer Raymond met zijn Mirjam in het oude raadhuis van Oud Beijerland. Opa's, oma's, ooms, tantes, neven en nichten, vrienden en vriendinnen en niet te vergeten 4 schattige bruidsmeisjes en een bruidsjonker waren (al dan niet letterlijk) getuige van de plechtigheid.
Daarna brachten we met z'n allen een zeer aangename dag door op De Koningshoeve in Klaaswaal. Een dag met alles erop en eraan; een prima lunch, een zonnig terras, heerlijke taart, een gezellige receptie en een uitgebreid diner. Ook de trampolines en de skelterbaan zorgden voor veel vertier voor enkele aanwezigen.

Tijdens het diner mocht ik tussen de gangen door een quiz presenteren, die ik met andere familieleden had voorbereid.

Omdat het bruidspaar vragen moest beantwoorden die te maken hadden met elkaars verleden werd zo duidelijk wie van de twee hun nieuwe huwelijkspartner eigenlijk het beste kende.
Mirjam was de beste en won zo een dikke zoen van haar kersverse echtgenoot.

De huwelijksdag zelf gaf me wel weer inspiratie voor vragen die we te zijner tijd tijdens het 12,5 jarige huwelijksfeest zouden kunnen stellen, zoals:

• Wie skelterde als een volleerde Super Mario achter zijn kleinzoon aan? (m'n vader, in z'n nette pak).
• Wie kon er maar moeilijk zonder haar knuffel tijdens de plechtigheden? (m'n tweejarige nichtje Veerle).
• Wie maakten er allemaal veel herrie op de trampoline? (Bastiaan en de bruidsmeisjes).
• Wie zorgde ervoor dat alles 'in de haak bleef'? (de 's middags op het terras hakende Wilma).

Overigens hadden zowel Raymond als Mirjam het antwoord op de allerbelangrijkste vraag van afgelopen vrijdag goed: 's morgens klonk in het raadhuis twee maal een volmondig 'ja!!'.

Zie ook de blog van m'n broer natuurlijk!