Poep en scheet

Toen Wilma en ik elkaar nog niet zo lang kenden hadden we kontakt met een stelletje dat elkaar vrijwel constant met 'poep' en 'scheet' aansprak. Het was kleffigheid om weeïg van te worden. Voor de gein deden we ze weleens na als we met z'n tweetjes thuis waren. 'Heh poep' en 'ja scheet' klonk het ook bij ons regelmatig. Totdat we zo aan onze imitatie gewend waren dat we het ook onbewust gingen doen waar anderen bij waren. En toen we merkten dat anderen ons er (terecht) net zo op aankeken zijn we er maar gauw mee gestopt. Elkaar winderige namen geven biedt overigens geen enkele garantie. Het originele poep-en-scheet-stel was niet veel later in een vloek en een zucht uit elkaar.

Ik neem aan dat vrijwel iedereen wel van die woorden kent die je met iemand associeert. Zo roept m'n vader al sinds jaar en dag met enige regelmaat 'flauwekul allemaal' (enigszins zogenaamd bozig en lijzig uitgesproken) waarbij het verrassend vaak een juiste beschrijving blijkt te zijn. Want eigenlijk is best wel veel flauwekul, als je wat relativeert. En mijn oom Jan riep vroeger vaak 'láááten doen!' tegen m'n tante, waarbij het neem ik aan vooral het gedrag van hun (puber)kinderen betrof.

En dan is er nog dat bijzondere commando dat m'n vader - als ik het goed heb onthouden - ooit oppikte toen hij op visite was bij een oom en tante van m'n moeder.
Tante was in de keuken een stamppot aan het bereiden en riep op een gegeven moment naar haar man 'Kom je stampen, Kees!'

M'n vader vond dat een fraaie, wat dubbelzinnige oneliner, die hij daarna regelmatig is gaan gebruiken. Niet alleen wanneer m'n moeder een stamppot bereidde, maar ook wanneer hij op televisie een aantrekkelijke, rondborstige, wulpse verschijning zag riep hij dan 'Zo! kom je stampen Jan!'.

Ik vind dat je familietradities in ere moet houden. En dus hoor ik Bastiaan tegenwoordig ook af en toe ook al 'zo, kom je stampen!' roepen... De scheet!