Vertier in Trier

De stad Trier in de Eiffel huisvest veel herinneringen aan de Romeinse periode van net voor en na Christus. Ik weet niet in hoeverre het komt doordat ik met de avonturen van Asterix ben grootgebracht, maar feit is dat die Romeinse tijd mij boeit. Nu we onze caravan zo'n 80 kilometer van Trier stond weerhield niets ons van een bezoekje aan deze oudste stad van Duitsland. Ook pluvius, die deze maandag de zon had verdrongen, lukte dat niet.

Van een camping-buurvrouw had Wilma gehoord dat je voor wat betreft winkelen niet echt aan je trekken komt in Trier, maar dat er veel 'ouds' en 'interessants' te zien is. Laat ik het zo zeggen: ík vond dat geen vervelend bericht.

Vanaf de parkeerplaats liepen we met een rechte weg naar het centrum van de stad. Daar keken we niet alleen op van de toeristenmassa, maar vooral van de hoeveelheid winkels, restaurantjes, ijstenten en warenhuizen. Rechts zagen we een fraaie klokkentoren ver boven het toeristische geweld uitsteken (bleek later van de St. Gangolfkerk te zijn) en links zag ik in de verte het bekendste bouwwerk van de stad: de Porta Negra. Maar voor we ons daarop zouden richten neusden we eerst wat rond bij de Saturn (hadden ze hier iets nieuws voor de Wii-U?) leuke boekenwinkeltjes ('misschien hebben ze leuke hobby-boekjes over haken ofzo...') en Gallaria Kaufhof (waar ze inderdaad heerlijke chocolade verkochten).

Na een snelle Amerikaanse snack konden we dan eindelijk de Porta Negra beklimmen; de grote stadspoort uit de Romeinse tijd. Het had wel wat, al komt het natuurlijk niet in de buurt bij al het moois dat we vorig jaar in Rome hebben gezien...

Omdat het ondertussen wat harder was gaan regenen opperde ik om in het treintje te stappen dat voor de Porta Negra stond en ons langs alle monumenten uit het begin van de jaartelling zou rijden. Maar juist op dat moment ontdekte mijn zoon aan de overkant van de straat een zaak waar ze pas écht oude spullen hadden: ze verkochten er Nintendo-games van wel dertig jaar geleden.

Het laat zich raden waar we dus heengingen, al moet ik er eerlijk bij melden dat het krappe treintje al aardig vol zat.

Twee uur later zaten we in het campingrestaurant achter borden met frites en een schnitzel of hamburger en stelden we gezamenlijk vast dat we een prima dag hadden gehad, ook al was-ie iets anders gelopen dan (ik had) verwacht.

Ik bladerde wat door het boekje over Trier dat ik had gekocht. Daarin las ik niets over de Saturn, McDonalds, chocolaatjes en Nintendo-games, maar zag ik foto's van allerlei monumenten die we hadden kunnen zien. Maar ach, die ouwe zooi staat er al zo lang, die staat er vast ook nog wel als we Trier ooit nóg een keertje bezoeken, bedacht ik tevreden terwijl ik een slok nam van m'n Bittburger.