Goed gezien

Bastiaan was best nerveus toen we dinsdagochtend naar de oogarts van het Sint Franciscus Gasthuis reden. We gingen erheen omdat hij soms wat vage hoofdpijn boven een oog heeft en af en toe - wanneer hij moe is - een beetje wazig ziet. Maar onze zoon zag daar tegenop en vond het allemaal niet nodig.

Onderweg melde hij danook opvallend vaak dat die vrachtwagen ver voor ons een leuke reclame achterop de aanhanger had staan, dat de navigatie aangaf dat we er zo af moesten en dat hij het bord van de snelwegafslag die we moesten nemen al kon lezen...

Op zijn vraag aan mij wat zo'n oogarts gaat doen antwoordde ik dat hij waarschijnlijk zou vragen (steeds kleinere) letters te lezen. En dat de arts misschien een druppeltje in z'n ogen doet om de pupillen te vergroten waardoor hij het een en ander beter kan bestuderen.

Dat bleek even later inderdaad het geval. Na de oogdruppels moesten we een half uurtje in de wachtkamer zitten, waarna we zouden worden teruggeroepen voor de bestudering van de ogen. Toen Bastiaan met steeds groter wordende pupillen naast me zat adviseerde ik hem maar even niet te gamen met z'n telefoon of Nintendo, omdat het licht waarschijnlijk te fel zou zijn.

Wél leek het me leuk even een foto te nemen van die grote ogen. Ik hield m'n GSM vlak voor hem, drukte af en... was vergeten m'n flits uit te zetten. FLITS!
O wat stom, we konden er samen om lachen, maar wat voelde ik me lullig...

Even later bekeek de arts de resultaten van de test en gaf hij - kort gezegd - aan dat Bastiaan's ogen op zich prima zijn. Maar de ooglenzen van kinderen passen zich aan aan de omstandigheden (ver weg, dichtbij etc.), wat tot vermoeidheid van de spieren en hoofdpijn kan leiden. Er wordt binnenkort voor de zekerheid nog een testje op een tijdstip later op de dag gedaan, maar de arts wist te melden dat m'n zoon meer dan 100% zag. Dat laatste snap ik overigens niet, maar ik ga er maar van uit dat de arts hiermee niet bedoelde dat dat betekent dat je dingen ziet die er niet zijn.

Ach, dat z'n ogen best goed zijn wist ik eigenlijk al wel. Toen ik bij de balie van de polikliniek de papieren aan de dame erachter wilde geven zei hij 'eeh, iets zegt me dat we hier niet goed zijn hoor pap!' en hij wees me op het bordje 'Polikliniek Gynaecologie & Verloskunde'.
Ik ben blij dat hij dat goed en tijdig had gezien. Want als je even niet goed uit je doppen kijkt kan je zo maar - op een onbewaakt eeh... ogen-blik - worden blootgesteld aan allerlei heel andere onderzoeken.