Minder mobiel

Wat was het stil buiten, toen ik dinsdagmorgen opstond. Meestal hoor ik zo af en toe een auto door de straat rijden en in de verte hoor ik altijd de Van Brienenoordbrug. Maar deze morgen was het vredig rustig. Ik sloop naar beneden en zag de oorzaak. Een flink pakket sneeuw was die nacht neergedaald.

Zoals gebruikelijk riep ik onze jack-russel Moos en stapten we samen de voordeur uit, zo in de verse sneeuw. Alleen de krantenjongen was ons voor geweest, dus bij elke stap van de wandeling naar het uitlaatveldje was het knisperende door-de-verse-sneeuw-loop-geluid te horen. En ik weet wel dat al die sneeuw en al dat ijs lastig en zelfs gevaarlijk is voor mensen die minder mobiel zijn, maar ik wordt er nog altijd kinderlijk enthousiast van. Alles wat de wereld in januari zo lelijk maakt (restanten van vuurpijlen, verdord gras, kale struiken en blubberige auto's) was deze morgen bedekt met een sereen wit laagje. Alleen Moos - onze in de sneeuw juist extra-mobiele witte tornado - had in vergelijking met die witte sneeuw een beetje gorige tint.

Volmaakt tevreden stapte ik even later weer naar binnen om Bastiaan z'n bed uit te roepen, die immers zo ook naar school moest. Het leek Wilma en mij niet zo'n goed idee om 'm vandaag met de fiets te laten gaan. In onze wijk, en zeker op de fietspaden, was nauwelijks gestrooid. We besloten te gaan lopen naar de metro, waar hij de ene kant (richting centrum Capelle) en ik de andere kant (richting centrum Rotterdam) opging. Best een avontuur voor hem; zo helemaal alleen met de metro naar school, maar het ging prima.

Ook gisterenmorgen bleek het nog niet goed mogelijk om naar school en werk te fietsen. Dus stonden we rond 10 over 8 weer bij dezelfde metrohalte, waar onze wegen zich weer scheidden. De perrons waren vol dit keer, dat viel me op. Ik sprong in de metro die 'mijn' kant op ging en zag dat Bastiaan nog maar 4 minuten moest wachten op de metro naar 'zijn' station.
Dat zou dus wel goed komen...

Toen ik 10 minuten later in Rotterdam uitstapte en ik op Whats App keek, bleek dat echter niet het geval. 'Zit diep in de shit... Metro werkt niet' stond er. Ik belde Wilma die aangaf dat hij ook haar had verteld van het ongemak. Daarna belden en whats-appten we naar Bastiaan met nadere vragen, maar kregen we beiden geen gehoor. Uiteindelijk besloot ik maar om de metro terug te nemen om te zien of hij nog altijd op het perron stond te wachten (met een telefoon die het blijkbaar niet meer deed). Vlak voor ik bij dat station arriveerde belde Wilma. Bas was inmiddels op school, maar had onze telefoontjes aan hem niet gehoord, want z'n gsm zat in z'n tas...

Vanmorgen was het de derde dag op rij dat we op het metrostation afscheid namen. Ondanks dat z'n metro er dit keer al snel aankwam (zie foto) drukte ik 'm op het hart om z'n telefoon bij de hand te houden. Want sneeuw is niet alleen lastig voor oudere mensen die niet mobiel zijn, maar ook wanneer jochies van bijna dertien mobiel niet bereikbaar zijn...