Misverstand

We hebben het denk ik allemaal wel eens meegemaakt, als kind. Dat je bijvoorbeeld wandelend in de stad of in het park dacht dat je je vader of moeder een hand gaf, maar dat het iemand anders bleek te zijn wiens arm je vastgreep. Je keek omhoog en zag niet het gezicht dat je verwachtte, maar een wildvreemd iemand. De wildvreemde begreep zo'n misverstand al snel, lachte dan vriendelijk en zei dan iets van 'ik ben je pappa niet hoor, die loopt daar'. Ach, wat voelde zoiets raar en eng. Na de shock schaamde je jezelf een beetje, maar achteraf kon je er - samen met pappa of mamma - toch wel weer besmuikt om lachen.

Een paar dagen terug was ik met twee vrouwelijke collega's in de kantine van het Rotterdamse stadhuis. Ik eet niet elke dag in de kantine, maar soms is het wel lekker om daar even een vette hap portie gezonde vitaminen te nuttigen. Na kort in de rij bij de kassa te hebben gestaan ging ik alvast aan een tafeltje zitten. Ik wilde net de kaassoufflee appel van mijn bordje pakken toen ik de dames hoorde lachen bij de kassa.

Bij ons tafeltje aangekomen vertelden ze me dat een van hen een 'kalende' man in de rij voor de kassa had zien staan, met - naast wat andere zaken - twee gekookte eieren op zijn bord. Ze was in de veronderstelling dat ik het was, stootte hem aan en zei gekscherend 'zozo, twee eieren, ben je wat van plan vanavond?'

Pas toen de man omkeek besefte mijn collega dat ze die 'ontdeugende' opmerking niet tegen mij maakte, maar tegen een lookalike... Hij scheen enigszins rood te zijn geworden en alleen een beetje schaapachtig gelachen te hebben. Maar hij zal ook wel het gevoel hebben gehad dat de vrouwenemancipatie inmiddels toch echt te ver is doorgeschoten...

Ook ik moest natuurlijk lachen om dit genante misverstand, waarbij ik me bijna verslikte in het hapje dat ik net van de kaassoufflee oesters had genomen.