Baas in de buurt

Onze buurvrouw geeft les op Bastiaan's school. Hij heeft haar nog nooit als 'vaste' juf gehad, maar vorige week vrijdag viel ze een dag in voor z'n meester en was ze dus de baas in Bastiaan's klas. Toen ik hem afgelopen weekend - fietsend naar de bloemist voor een bloemetje voor 'moeder de vrouw' - vroeg hoe dat was gegaan antwoordde hij dat het best goed ging. 'Maar ze is best streng hoor', voegde hij toe 'en ze trok mij echt niet voor omdat ik haar buurjongen ben!' Aan het eind van de schooldag had ze hem zelfs op een lijstje gezet van kinderen die te druk waren geweest of te veel hadden zitten kletsen...

Ik zei Bastiaan dat ze gelijk heeft dat ze hem niet voortrekt. Zij is de baas in de klas, ook voor degenen die toevallig bij haar in de straat wonen.
Aangekomen bij het bloemenkraampje zochten we samen twee mooie bossen bloemen uit, met daarbij nog wat groen om de boeketten te completeren. Over dat groen werden we het onderling niet eens, maar ik koos wat ík wilde want - voegde ik zoonlief toe - ík ben nou eenmaal de baas. 'In dat geval neem ik ontslag, baas' antwoordde hij en hij liep demonstratief alvast naar de fietsen achter het kraampje.

Terugfietsend waren we ons meningsgeschil al weer gauw vergeten en waren we vooral nieuwsgierig naar wat Wilma van onze bloemen zou vinden. Ik kan bij wijze van spreken net rozen van tulpen onderscheiden en de bloemisten hebben mij in het verleden (als bloemen-leek) regelmatig bloemen verkocht die na één dag al een en al treurnis uitstraalden. Wilma is dan natuurlijk blij met het gebaar, maar wijst me erop dat ik me niet allerlei afdankertjes in m'n handen moet laten stoppen.
Thuisgekomen zei ze dat we deze keer helemaal de goede keuze hadden gemaakt. Nou, gelukkig maar... Woon ikzelf eigenlijk ook niet bij mijn baas?