Dimensies

Ik zit tegenwoordig bij ieder bioscoop-bezoek met zo'n 3D-bril op m'n snufferd naar het doek te staren. Animatiefilms als Megamind, Toy Story 3, het Regent Gehaktballen, UP, Verschrikkelijke Ikke; ik heb ze met zoonlief allemaal vanuit alle hoeken kunnen bekijken.

Gelukkig is de kwaliteit heel wat beter dan begin jaren tachtig. Om driedimensionale probeersels als Jaws3D van destijds te kunnen bekijken moest je zo'n brilletje met één rood en één groen glas opzetten. Nou was dat ook in twee dimensies al een beroerde fim, maar het 3D maakte het bepaald niet beter... Ik kwam vaak meer geradbraakt uit de bioscoop dan het gemiddelde slachtoffer van de reuzenhaaien uit de Spielberg-films. Het zal wetenschappelijk wel niet te onderbouwen zijn, maar volgens mij zijn er destijds heel wat ogen verpest met dat rood-groene brilletje.

Anno 2011 werkt die techniek gelukkig een stuk beter en kom ik niet met schele hoofdpijn uit de bios. En Bastiaan zet de bril hooguit even op z'n voorhoofd als de film spannend dreigt te worden (en het in 3D wel érg dichtbij komt) maar ook zijn ogen hebben geen last van het driedimensionale beeldspektakel.

Vorige week had hij een ogentest bij het gezondheidonderzoek dat alle 11-jarigen moeten ondergaan en hij kon de rijtjes met de kleinste lettertjes foutloos oplezen. Hij kreeg een brilletje op waarvan de arts eerst het ene en daarna het andere glas blindeerde. 'Ik zie de letters met één oog wel goed, maar ik zie geen diepte', zei hij, 'dit is eigenlijk een 2D-bril'.

De arts moest erom lachen. Dat heeft nou nog nooit iemand zo gezegd, zei ze. En dat verbaast ons niks; hij bekijkt dingen wel vaker vanuit een andere dimensie...