Op kantoor hebben we jarenlang te weinig mensen gehad om ons werk goed te kunnen doen. In de crisisjaren mochten we mensen die met pensioen gingen, naar elders vertrokken of ons ontvielen niet vervangen. En zo werd ons clubje dus steeds kleiner. En dat terwijl er taken bij kwamen...
Maar gelukkig is het tij nu gekeerd. Zo mocht het team waarvan ik coördinator mag zijn afgelopen zomer eindelijk twee oude vacatures weer invullen. En sinds begin dit jaar hebben we er wéér twee nieuwe collega's bij. Een daarvan komt in de plaats van iemand die vandaag officieel van ons afscheid neemt omdat hij (vervroegd) met pensioen gaat en een ervan is ons daadwerkelijk komen versterken.
En zo hebben we nu een prima team dat bestaat uit negen universitair geschoolde mensen, bestaande uit 4 mannen en vijf vrouwen, waarbij de leeftijd uiteenloopt van 27 tot (ik meen) 63 jaar. Maar toch zorgen de nieuwkomers ook voor wat verwarring. Een van de nieuwe krachten is van mijn leeftijd. En niet alleen onze haardracht komt overeen, maar er zijn dagen dat ook onze kledingkeuze erg op elkaar lijkt. Om dit onszelf te laten zien werden een paar dagen terug enkele foto's genomen, vooral van de achterkant. En inderdaad konden wij niet anders dan onze collega's gelijk geven.
'Snap je nou dat wanneer ik aan kom lopen en hem van achter zie ik in eerste instantie denk dat jij het bent', zei een van hen tegen mij.
Ik geloofde haar. Sterker: zelf kwam ik laatst wat later op kantoor en dacht ik toen ik onze nieuwe collega zag zitten 'Ah, ik zit er al! Ik kan weer naar huis!'.
Briljant, Marco, die blogs van jou!
BeantwoordenVerwijderen