Een bezwete ambtenaar past nou eenmaal niet bij het vooroordeel, en dat wou ik zo houden. In die kleedruimte praten we over de fietsritten zelf, over het weer, over het nieuws en soms ook over het werk. Zo kom ik er zo af en toe achter dat iemand uit een heel andere hoek van onze grote oganisatie met iets bezig is dat ook raakvlakken heeft met mijn werk (en andersom). Kortom: best nuttig maar vooral gewoon gezellig.
‘Uuuuhgh,’ kreunde gisterenmorgen iemand die moest bukken om z’n sokken aan te trekken. ‘Nounou’, was de reactie van de anderen, waarna geintjes werden gemaakt over ouderdom en vergrijzing van de organisatie. ‘Je sokken zal je toch voorlopig nog zelf moeten aantrekken hoor!’, zei er een. ‘Pas over als je echt oud bent komt er zo’n leuke jongedame bij je langs die je in je steunkousen hijst!’ ‘Verheug je daar maar niet te veel op’, vulde ik 'm aan. ‘Want je zal zien dat wanneer wij aan de beurt zijn die leuke jongedame al lang is vervangen door een koude, kille robot...’
Er werd gelachen, maar ik geloof daadwerkelijk dat er ook iets van oprechte teleurstelling doorheen klonk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten