De afgelopen tijd stond bij ons in het teken van afscheid nemen van de basisschool. Onze twaalfjarige (pre?)puber gaat straks - na acht weken zomervakantie - naar tweetalig VWO bij het Comenius-college en heeft de deur van De Fontein inmiddels achter zich dichtgeslagen. Nou ja, dichtslaan is het niet echt. Ik kan me van mijn eigen afscheid van het basisonderwijs weinig meer herinneren (wat voor een deel zal zijn omdat het al zo lang geleden is), maar anno 2012 wordt bij dergelijke mijlpalen in het menselijk leven uitgebreid stilgestaan.
Niet alleen was er eind april een schoolkamp, maar bijvoorbeeld vorige week zaterdag was er door drie moeders een afscheidsfeest georganiseerd. Het begon bij een van de kinderen thuis, verplaatste zich naar een bowlingcentrum, werd vervolgd met een barbecue bij een van de andere kinderen en eindigde in een disco-feest in de tuin. Toen ik om 11 uur richting het afgesproken afhaal-adres liep hoorde ik in de verte zware bassen en verkeerde ik in de veronderstelling dat er ergens een eindexamenfeestje plaatsvond. Tot ik dichterbij kwam en me realiseerde dat het van het schoolfeestje van Bastiaan vandaan kwam. Er was een professionele discoshow ingehuurd en toen ik de tuin binnenwandelde was ik - samen met veel andere ouders - getuige van een eerst heel lawaaiige en later emotionele gebeurtenissen. Er vloeide vele tranen, bij meisjes én bij jongens...
En dat terwijl ze twee dagen daarna met z'n allen weer vrolijk verder gingen. Want de musical kwam eraan en er moest nog flink geoefend worden. Donderdagavond werd in de aula 'De Trein' opgevoerd voor ouders, broertjes en zusjes en opa's en oma's. Leuk om de zien hoe de (meeste) kinderen zich hier vol enthousiasme aan overgeven. Bastiaan speelde een kruier en deed dat met verve. Wel viel op dat hij de revers van zijn stofjas telkens dicht stond te vouwen wanneer hij niet aan het woord was. Het deed me meteen denken aan mezelf. Ik kreeg na afloop van zoiets dergelijks altijd van mijn ouders te horen dat ik niet zo aan mijn kraag moest sabbelen of met de voering van mijn jasje moest spelen...
Na de musical kregen alle kinderen een getuigschrift. Wij glommen van trots, want Bastiaan was als eerste aan de beurt en er werd uitgebreid stilgestaan bij zijn mega-goede schoolresultaten.
Hij was trouwens niet alleen de allerbeste, maar had zich ook hulpvaardig richting zijn klasgenoten getoond.
En als klap op de vuurpijl bracht de klas afgelopen maandag een bezoek aan het Walibi-pretpark in de Flevopolder. De kinderen hadden het zelf georganiseerd als een soort van kado aan de meester, die vanwege bezuinigingen helaas afscheid moet nemen van de school. Ik was een van de ouders die de kinderen begeleidden. En klap op de vuurpijl is wel een goede omschrijving. Want wat was die enorme Goliath-achtbaan heftig. Mocht dit stukje tekst veel typefouten bevatten, dan komt dat door het adrenaline-shot dat sinds maandagmiddag in mijn lichaam zit.
En nu op naar de volgende levensfase, met al z'n ups and downs. Want life is a rollercoaster...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten