Small world

‘It’s a small world after all….’; ik werd op een gegeven moment bijna misselijk van dit deuntje, toen we alweer jaren geleden met m'n neefje en nichtje voor de zoveelste keer deze Disney-attractie bewonderden vanuit een bootje in water van nog geen 10 centimeter diep. Maar de tekst klopt wel, want wat is de wereld toch klein tegenwoordig, met internet en al die sociale media.

Het heeft me altijd al gefascineerd; het communiceren over afstand. Begin jaren tachtig 'speelde' ik met mijn neef René radiopiraatje. We kochten materiaal voor zendertjes in een klein winkeltje aan de Voorstraat en zetten dat dan thuis in elkaar. Als Radio Transistor zonden we enkele jaren lang een paar avonden in de week programma's uit. Ik noemde me Marco Bianco en samen met René Verbeek voelden we ons Rob Out, Joost den Draaier en Lex Harding tegelijk (hoewel drank in ons leven net een iets minder grote rol speelde).

In de loop van de tijd gingen ook andere vrienden meedoen. Met enige regelmaat werden volgekletste cassettebandjes afgeleverd en tijdens de uitzending zelf liep ik nerveus ijsberend door de huiskamer, om te kijken of er geen auto van de radiocontroledienst langs reed en stopte om ons te arresteren en alle apparatuur, elpees en cassettebandjes mee te nemen.

Soms deden we live-uitzendingen. Dan hadden we echt de grootste lol met z'n allen, niet in de laatste plaats omdat de alcohol rijkelijk vloeide. Uiteindelijk waren we in een groot deel van het Drechtsteden-gebied goed te ontvangen en zelfs van ver daarbuiten kregen we wel eens reacties.

Maar voor het zover was hebben we eerst wekenlang avonden zitten klooien met de soldeerbout en kleine schroevedraaiertjes. Ik weet nog goed dat ik op een dag van mijn vader het signaal kreeg dat hij me kon ontvangen. Hij gaf me dat niet door per telefoon of zo, maar deed dat door te zwaaien vanaf de stoep aan de overkant van de (trouwens best wel brede) straat. Eigenlijk was de wereld toen dus ook best klein, maar dan in een andere betekenis van het woord.