Praktijk

Vanmorgen had de klas van Bastiaan het verkeersexamen. Het theorie-deel hadden de kinderen een poosje terug al met succes gedaan en nu was het praktijk-deel aan de beurt. Vorige week, toen het nog fantastisch weer was, vroeg de meester of er ouders waren die ergens langs de af te leggen fietsroute wilden controleren of de kinderen zich keurig aan de verkeersregels hielden. Ik vond het geen punt daar vrij voor te nemen, want had nog vrije dagen zat en zag mezelf ergens in de wijk lekker in het zonnetje zitten, aantekeningen makend aan de hand van de kids die voorbij kwamen fietsen.

De praktijk bleek anders vandaag; na maanden met recorddroogtes besloot men boven om vanmorgen de sluizen maar eens flink open te zetten. Anderhalf uur stond ik, verscholen onder m'n plu, de verrichtingen van drijfnatte fietsers te noteren. En wat namen ze het serieus. Ook wanneer ze in de verte een auto zagen aankomen - en er ondertussen met gemak een half bejaardentehuis met rollator had kunnen oversteken - bleven de kinderen keurig wachten in de stromende regen. Na afloop kon de wijkagent danook de klassen melden dat alle kinderen waren geslaagd. Wel goed dat dit allemaal zo serieus wordt benaderd, want het gaat natuurlijk om de verkeersveiligheid.

Eerder deze week onderwierp de politie de fietsen al aan een controle. En prompt kwam Bastiaan de avond erna naar binnen met de mededeling dat z'n band leeg was. Nou heb ik een vreselijke hekel aan fietsband-plakken, maar ik zag het als mijn plicht om mijn zoon te laten zien hoe dat moet.

Dus fiets op z'n kop, plakspullen erbij en aan de slag...

Even later bleken al m'n inspanningen voor niets te zijn geweest. De band was nog altijd lek. Ik heb de fiets de volgende morgen maar bij de fietsenmaker gebracht. Bastiaan is dan wel geslaagd voor z'n verkeersdiploma, ik niet voor m'n bandenplakexamen. Niet voor het praktijk-onderdeel althans...