Dit is de 25e keer dat ik op mijn blog-pagina een stukje schrijf over onze jack-russel Moos. Huisdieren zijn - net als kleine kinderen - nou eenmaal een dankbaar onderwerp om over te schrijven, bijvoorbeeld omdat ze je aan het lachen kunnen maken. Maar deze week heeft mijn schrijfsel een andere 'toon' dan m'n vorige stukjes. Afgelopen vrijdag hebben we ons oude kameraadje namelijk moeten laten inslapen.
Hij was maar liefst 17 jaar oud en natuurlijk wisten we al een hele poos dat dit er aan zat te komen. Maar iedereen die een hond, kat of ander huisdier heeft weet dat het lastig is om de knoop door te hakken. Ook wij bleven lang hopen dat onze hoogbejaarde huisvriend stilletjes in z'n slaap het tijdelijke voor het eeuwige zou verwisselen. Gelukkig waren we bij de dierenkliniek in goede handen, gaven ze ons alle tijd en gebeurde alles heel respectvol. Het was goed zo!
Toen we de afgelopen dagen door ons digitale foto-archief 'bladerden’ op zoek naar foto's van onze trouwe viervoeter, overviel ons regelmatig een gevoel van weemoed... Ook het teruglezen van de 24 eerdere stukjes over Moos riep dat gevoel op. Hieronder staan hyperlinks naar die blogpagina's als een soort van eerbetoon aan onze kleine terriër, die nu op de eeuwige jachtvelden rondrent.
9. Close encounters (oktober 2012)
10. Pom-pom-dub-dub en ho-ho (december 2014)
11. Foto-archief (november 2015)
12. Aan de lijn bij Heijn (maart 2016)
16. Over hondenpootjes (maart 2018)
22. De bejaarden-buggy (augustus 2019)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten