Zonder Freddie

Tegenwoordig sluiten radiostations het jaar af met Top twee- of vierduizends waarin je de totale geschiedenis van de popmuziek voorbij hoort komen, maar in de jaren 70 en 80 zonden de muziekzenders aan het eind van het jaar de best verkochte platen van dat betreffende jaar uit in een Top 100. En het mag gek klinken, maar ik weet nog dat ik eind 1975 (!) las in de Nationale Hitparade-krant (die later de Hitkrant zou gaan heten) dat er nu toch wel een héle bijzondere singel was verschenen. Dit nummer was de beste song sinds jaren en was eigenlijk de nummer 1 van 1975. Punt was alleen dat het jaar al bijna voorbij was, dus dat de plaat onmogelijk nog zo veel verkocht kon worden dat hij hoog in de jaarlijst kon eindigen.

Voor zo ver het nog niet duidelijk was: het ging hier over Bohemian Rhapsody. Ik kon niet wachten tot het nummer op de radio gedraaid zou worden en toen dat het geval was wist ik niet wat ik hoorde. Wat een ongelooflijk kunstwerk! Wat een klasse! En wat bizar en raar! Een complete opera op een singeltje.

Inmiddels zijn we bijna 43 jaar verder en stond ik gisteren het nummer van de eerste tot de laatste seconde (gelukkig onhoorbaar in een vol Ahoy) mee te blèren met Queen. Natuurlijk zonder Freddie Mercury, maar met Adam Lambert als zijn vervanger. Mercury was natuurlijk op-en-top entertainer en niet te evenaren, maar wat Queen anno 2018 zónder hem neerzette was toch van bijzondere klasse! Alles werd uit de kast gehaald om er een spektakel van te maken. Een geweldig decor, een fantastische lichtshow, het onmiskenbare geluid van de gitaar van Brian May en een lange reeks van monsterhits!

En Adam Lambert wond het publiek om z’n vinger door zijn zang, maar ook omdat hij zei zelf vooral fan te zijn van zijn grote voorganger. Kippevel-momenten waren er toen Brain May het mooie ‘Love of my life’ zong en Freddie Mercury plotseling vanaf een groot videoscherm met hem meezong (klik op deze link!!) en tijdens ‘who wants to live forever’, ook vanwege de toepasselijke titel. Nooit gedacht trouwens dat ik ooit nog eens met twee handen boven het hoofd zou meeklappen wanneer Queen live ‘all we hear is Radio GAGA’ zou spelen.

De show overtrof écht mijn verwachtingen. En o ja: die song die in 1975 helaas geen nummer één in het jaaroverzicht kon worden heeft dat later ruimschoots goedgemaakt. Want wat staat er ook al weer vrijwel elk jaar op één in de Top 2000?

Zonder toverdrank

Voor een 50-plusser als ik zijn het eigenlijk een soort guilty pleasures. En dat snap ik ook wel. Met het stijgen der jaren veranderen interesses nou eenmaal. Dat is bij mij ook het geval hoor, maar twee dingen uit mijn jeugd hebben nog steeds mijn bijzondere belangstelling: spectaculaire achtbanen en (het merendeel van de) stripboeken van Asterix.

In tegenstelling tot de meeste van mijn leeftijdgenoten vind ik het nog altijd heerlijk om met een noodgang door loopings en kurkentrekkers gejaagd te worden. En Asterix-strips hebben (naast de fantastische verhalen en schitterende tekeningen) nou eenmaal veel meer diepgang en humor dan ik in m’n jeugd kon vermoeden...

En wat doe je dan wanneer je zoon, die ook van pretparken en stripboeken houdt, voor zijn middelbare school-diploma slaagt? Dan boek je voor twee nachtjes een hotelletje net ten noorden van Parijs en breng je samen een bezoek aan Parc Asterix! Niet om daar met als Asterix en Obelix verklede figuranten op de foto te gaan (want dat is wél alleen leuk voor kinderen), maar vooral om de vele achtbanen waarvan het pretpark bekend staat te bezoeken en om te proberen om iets van het sfeertje van de boeken te ervaren.

Dat van die achtbanen lukte zeker. Omdat het niet al te druk was passeerden we in rap tempo bordjes waarop was aangegeven dat het vanaf dat punt nog 90, 60, 45 of 30 minuten wachten was voor we in een karretje konden stappen om te worden gelanceerd. 

Dé topper was de in Egyptische sferen vormgegeven Oziris, maar ook de houten Tonnerre de Zeus en de Goudunrix lieten ons alle hoeken van het park zien. Een park dat overigens schitterend is vormgegeven. Het kan wedijveren met De Efteling of Disney, maar het is natuurlijk wel een stuk kleiner dan die laatste. Al moet ik bekennen dat we ons zo op de achtbanen hadden gericht dat we aan veel andere attracties niet zijn toegekomen.

We hebben bijvoorbeeld geen attracties met everzwijnen gezien of met een druïde met een ketel vol toverdrank. Maar ook zonder magische krachten uit de Romeinse tijd hebben we genoten. En dat is maar goed ook, want als vandaag de dag iemand roept dat hij toverkracht heeft bestaat er - in deze ‘me-too-tijd’ - een grote kans dat To dat tegen hem gebruikt als bewijslast...

Lof

Ik ben mijn wekelijkse stukje op m’n blogpagina vast al eens begonnen met ‘Wat gaat de tijd toch snel!’. Ook nu weer was dat de eerste zin die me te binnen schoot toen ik net wilde gaan tikken. Want de eerste dag van Bastiaan op de lagere school kan ik me nog zó goed herinneren, net als trouwens de dag waarop hij in groep 8 als eerste naar voren werd geroepen om na complimenten zijn top-eindrapport in ontvangst te mogen nemen. En een kleine twee maanden later fietste ik op een zondag met ‘m naar z’n nieuwe (middelbare) school, zodat hij de dag erna als brugpieper de weg kende. Toen wij als ouders een paar weken daarna uitleg kregen over wat er de komende zes jaar allemaal van de leerlingen in Tweetalig VWO verwacht werd wisten we niet wat we hoorden... Maar afijn, we zouden het wel zien.

En ineens zijn we dan zes jaar verder en word ik op kantoor gebeld door m'n zoon die met een zware stem een leraar nadoet en zegt 'Goedemiddag meneer, ik kan u meedelen dat uw zoon is geslaagd!' Toen ik later op de middag thuis was kwam hij aanfietsen, met als een cape achter zich aan wapperend een vlag met het beeldmerk van de school en in grote letters GESLAAGD'. Z'n cijferlijst was prima; slechts één zesje naast zevens, achten en negens.

"Half gekscherend" vroeg Wilma later op de avond of hij geen her zou willen doen om ook van die ene zes een hoger cijfer te maken.
'Ik denk erover na', zei Bastiaan tot onze verrassing, waarna hij aangaf dat op school een aantal docenten er tegen hem over was begonnen. Gebleken was namelijk dat hij met ongeveer 0,25 punt erbij Cum Laude zou zijn geslaagd.

We rekenden uit welk cijfer hij voor het her zou moeten halen en schatten in hoeveel extra studiewerk dat dit weekend zou kosten. Ook probeerden we zicht te krijgen op de kans op succes én wogen we het een ander af tegen de meerwaarde van de woorden 'Cum Laude'. Uiteindelijk besloot onze zoon om het niet te doen; iets waar we totaal achter staan. Ook zonder de woorden Cum Laude is het een prachtig resultaat en zijn we apetrots.

Voor de duidelijkheid: ikzelf heb het luxe-probleem wel/niet gaan voor Cum Laude nooit gehad. Ik was al blij dat ik wist hoe je het schreef...

Machtsovername

Ben ik de enige die het in de gaten heeft? Langzaam maar zeker nemen de dieren de macht van ons over. In ons huis is dat proces al een tijdje aan de gang. Onze kat Sam deelt de lakens uit. Allereerst kijkt hij ons regelmatig arrogant aan vanaf de kast, stoel of tafel waarop hij heel pedant is gaan zitten. En als we dan nog niet begrijpen dat hij wil eten, snoepen of naar buiten wil gaat hij ons lopen commanderen. Ook ‘s nachts strompel ik regelmatig slaapdronken naar beneden nadat meneer me dan vanuit de achtertuin roept om hem naar binnen te laten.

Over de tuin gesproken, daar zijn de vogels aan de macht. Duiven, kauwtjes, roodborstjes, koolmeesjes en af een toe een verdwaalde halsbandparkiet hebben er het hoogste woord. Maar niet alleen op ons territorium, ook in ons buurtje zijn de beesten aan een opmars bezig.

Tijdens het uitlaten laatst stond Moos ineens stil bij een schepsel dat met zijn scharen de neus van onze viervoeter probeerde te grijpen. Het was een rivierkreeft die uit de sloot was komen wandelen (slootkreeft dus?). Twee dagen later liep ik weer met de hond langs die door eenden-, waterhoentjes- en nijlganzenfamilies bevolkte sloot en wees een mevrouw die ook haar hondje uitliet naar het water. ‘Moet je kijken wat een enorme vis!’. In het volgens mij nog geen dertig centimeter diepe water zwom een fors beest dat langer was dan mijn arm (en ik heb lange armen hoor!). 

Gelukkig zijn de goudvissen in onze vijver wat bescheidener van omvang, dacht ik toen ik eerder deze week de pomp van onze vijver aan het schoonmaken was. Toch schrok ik, want wat liep daar over mijn hand? Een mini-dino (lees: salamander). Nou is natuurlijk bekend dat dat soort beesten al sinds jaar en dag op onze aardkloot rondloopt, en ik kan dat ook bevestigen. Toen Bastiaan nog klein was en in onze tuin speelde liep hij op een gegeven moment ook rond met een salamandertje op z’n arm (zie foto).

En dan was er nog die ochtend dat ik naar m’n werk fietste en een enorme horde schapen op me af zag komen. Zo’n tachtig stuks renden over de weg en het fietspad mij en een paar automobilisten en fietsers tegemoet, met daarachter twee schaapherders en drie fanatiek heen en weer rennende honden.

Ja, langzaam maar zeker nemen de dieren de boel over hier. Al hebben we in onze buurt gelukkig nog geen wolf gezien. Of hij moet in schaapskleren ergens midden in die kudde hebben gelopen...