Bui

De eerste dagen van onze grote zoon op de middelbare school zitten erop. Na maandag het lesrooster en een flinke hoeveelheid boeken te hebben opgehaald stapte hij dinsdagmorgen vol goede moed op zijn fiets, met op de bagagedrager een loeizware rugzak. Het schooljaar startte meteen met twee lange dagen, van half 9 's morgens tot bijna half 5 's middags.

Maar toen ik 's avonds thuiskwam trof ik geen uitgebluste puber op de bank, maar een enthousiast vertellende jongen die met z'n moeder net zijn huiswerk en wat andere zaken had besproken. Het was een lange dag geweest, maar het was hem prima bevallen. Vooral het steeds wisselen van klaslokaal en leraar vond hij leuk. En dat terwijl ons ooit werd verteld dat een kind als Bastiaan moeite zou hebben met dat soort wisselingen; zo zie je maar... Ik moet eerlijk zeggen dat ik in mijn dromen nog wel eens zoekend rondloop in de gangen van mijn vroegere school, het Titus Brandsma College aan het Dordtse Oranjepark, niet meer wetend in welk lokaal ik ookalweer moest zijn en waar ik potverdorie mijn tas had gelaten. En hoe - na een regenbui onderweg - een natte spijkerbroek voelde (en rook) tijdens de lessen weet ik ook nog al te goed.

Vanmiddag werd Bastiaan op weg naar huis 'overvallen' door een flinke bui. Toen ik vanaf kantoor naar huis belde kreeg ik te horen dat hij kletsnat was thuisgekomen. 'Kon je onderweg niet even ergens schuilen dan?' vroeg ik aan hem, maar daar had hij niet aan gedacht. Een dikke twee uur later fietste ik zélf van mijn werk naar huis.

Ik vertrok met een flets zonnetje, maar eenmaal onderweg begon het te betrekken en ongeveer halverwege gingen de hemelsluizen vol open... Ik besloot hard door te fietsen en stapte even later zeiknat ons huis binnen. 'Hier is de volgende natte vent' riep ik voordat ik naar boven rende om me om te kleden. Ik verwachtte 'kon je niet ergens schuilen dan?' terug, maar mijn zoon was blijkbaar niet in zo'n plaag- of pestbui...