Geen duikbril

Omdat het afgelopen tropische weekend het warmste was sinds 1994 bracht ik zondag een bezoekje aan Bosbad Hoeven. Ik weet niet meer wat ik dat weekend in 1994 deed, maar kan me uit de jaren zeventig herinneren dat het zwembad daar een heerlijke remedie is tegen oververhitting. Bastiaans vroegere buurjongen, die tegenwoordig in Ossendrecht woont, was er ook met zijn moeder en die twee gozers hadden de grootste pret. Het enige nadeel was wel dat we niet de enige waren die verkoeling zochten in het zwembadwater. Ook voor de hoge glijbanen stonden lange rijen. Toen de jongens op een gegeven moment in zo'n rij stonden te wachten besloot ik mijn telefoon te gaan halen om een foto van ze te nemen. Omdat het in de hitte best ver lopen was dacht ik het 50 meterbad over te zwemmen in plaats van er langsheen te lopen. Ik nam een duik en voelde het meteen: weg sportbril! Sinds enige jaren draag ik in het zwembad zo'n brilletje dat achter je oren geklemd zit (officieel om zo beter m'n zoon in de gaten te houden, ik zeg gekscherend dat het is om alle tattoos beter te kunnen lezen maar ik lieg geen woord als is zeg dat het eigenlijk is om een stuk beter te kunnen zien).
Afijn, na mijn duik dreef dat brilletje dus ergens tussen die duizenden mensen. Ik klom de kant op en tuurde een poosje in het water. Zonder resultaat natuurlijk, want ik zag zonder bril zelfs in dit volle zwembad geen reet. Ik vond het ook te lullig om zo maar wat willekeurige mensen aan te schieten met mijn verhaal, dus besloot het verlies te nemen en lopend mijn vage weg naar ons plekje te vervolgen om mijn telefoon-camera te pakken.

Toen ik zo'n tien minuten later, nu met mijn telefoon, de duikplek weer passeerde zag (!) ik tussen alle vleesmassa's in het water vlak bij de kant een ventje met een duikbril. Ik riep hem, legde uit dat ik mijn bril verloren was en vroeg hem of hij wilde zoeken. Ik gaf ons weinig tot geen kans, maar meteen kwam het jochie triomfantelijk weer boven. "Ik zie 'm" riep-ie en hij dook meteen weer naar benee, om daarna met het sportbrilletje in zijn hand weer boven water te komen... Ik bedankte hem hartelijk en was blij dat ik mijn bril weer kon opzetten. Ik kon alle spetters nu weer van verre zien aankomen (wat natuurlijk belangrijk is omdat m'n camera niet nat mocht worden). Vlug liep ik naar de jongens die nog altijd in de lange rij stonden te wachten en nam wat foto's.

Achter hen stond een hele grote groep Antilliaanse jongens. Ze hadden veel bravour en schepten tegen elkaar op over de stunts die ze op de glijbanen en duikplanken uithaalden.
Mijn gedachten gingen meteen terug naar de jaren zeventig, naar die dag dat de toen populaire band Oscar Harris and The Twinkel Stars 's avonds zou optreden in de Bosbadhal naast het zwembad. In de warme uren voor hun optreden gaven ze een geimproviseerde duikshow vanaf  'de hoge'. Ik zie nu op TV aankondigingen van een programma met Nederlandese sterren op een duikplank, dus die twinkelende sterren waren in de jaren zeventig hun tijd ver vooruit.

Ze haalden de gekste capriolen uit, al kan ik me niet herinneren of er een ook zo stoer en idioot was om met zijn bril op te duiken.