25 jaar en de v(l)iering

'Ze zijn vandaag niet thuis, maar ik kan het niet vinden', zei m'n nichtje tegen me door de telefoon. Een paar dagen later zouden haar vader en moeder (mijn zwager en zus) hun 25-jarig huwelijksfeest vieren en ik had het idee om hun VHS-videoband van de bruiloft stiekem over te zetten op DVD. Probleem was alleen dat niemand wist waar die VHS-band was gebleven. Vermoedelijk lag hij ergens op hun vliering, maar nu bleek het voor mijn nicht toch een hele klus om 'm te vinden.
Ik vroeg me af wat te doen. Want het is danwel naaste familie van me, hoe leuk vinden de aanstaande jubilarissen het wanneer ik - samen met hun dochter - door hun spullen ga lopen struinen, ookal zijn de bedoelingen nog zo goed?
'Ik kom nu meteen naar je toe, dan zoek jij en sjouw ik' zei ik door de hoorn, waarna ik in de auto sprong en in recordtijd in Zwijndrecht was. Even later trokken we de vlieringtrap naar beneden en klommen mijn (op de dag af 30 jaar jongere) nicht en ik naar boven.

Ik voelde me al snel thuis op de vliering. Eigenlijk was het een feest van herkenning. Net als bij onszelf thuis verbaasde ik me ook hier weer over de grote hoeveelheid spullen die onder het puntje van het dak blijken te passen. Een paar recente, maar toch vooral oude spullen. Jaren glijden aan je voorbij op zo'n plek. Naast de tassen met studieboeken (uit de periode dat zus en zwager serieus aan later dachten) stond een vogelkooi (waar die luidruchtige agopornis in zat die ze later het liefst zagen wegvliegen) en daar tegenaan leunde een groot hobbelpaard (dat ik me nog herinnerde van die keer dat we de - toen nog lege - babykamer van mijn inmiddels volwassen nicht kwamen bezichtigen). Kortom: het werd zo toch een beetje een wandeling.., nee een kruippartij door memory-lane. Lastig was wel dat ook op deze vliering - in tegenstelling tot de verdiepingen eronder - niet alles even netjes geordend leek, zal ik maar zeggen.

De vooraf afgesproken rolverdeling 'nicht zoekt en oom sjouwt' lieten we al snel varen. Fanatiek begonnen we alle spullen te verplaatsen en (indien mogelijk) te openen. We begonnen links-voor en werkten zo de hele vliering af.

Hoopvolle blikken en teleurstellingen wisselden elkaar in hoog tempo af. Moegestreden van het gesjouw op de inmiddels bloedhete vliering kwamen we uiteindelijk rechts-voor bij de allerlaatste doos terecht. En ja hoor, daarin lag de bewuste band. Ik verdenk mijn zwager en zus ervan dat de vliering wél keurig geordend is volgestouwd; alles op alfabetische volgorde en de VHS-band dus bij de laatste dozen.


Bij het geslaagde feest een paar dagen later waren zus en zwager aangenaam verrast. Als ze over 15 jaar weer een feestje geven, weet ik dat ik de DVD's met herinneringen van hun vorige feestjes ergens links voorin op de vliering kan vinden. Ergens tussen de Castagnettes en de Eland-kop...