Ik ken het fenomeen. Vanaf november 1999 was ik fanatiek aan het trainen voor mijn derde Rotterdam Marathon op een rij, in april 2000. Maar toen begin 2000 Bastiaan werd geboren, gooide dat mijn trainingschema flink in de war. Eind februari hoopte ik de trainingsachterstand in te halen door meteen flinke stukken te gaan lopen.
Dat had ik dus beter niet kunnen doen. Ik kreeg last van mijn knie en bij een scan bleek mijn meniscus flink te zijn beschadigd. Omdat m'n zus opertieassistente was kon ze snel een plaatsje op de operatietafel voor me regelen in het Zwijndrechtse Jacobus-ziekenhuis. Zo'n week of twee voor de operatie had ik een gesprek met de anesthesist, die me vertelde dat de operatie een fluitje van een cent zou zijn (waarbij ik heel even vreesde dat de door mij gewenste ingreep werd verward met een geslachtsoperatie). De knie zou plaatselijk worden verdoofd, spraken we af. Maar toen ik op de dag zelf de operatiekamer werd binnengereden kwam een andere anesthesist naar me toe die zei dat ik onder algehele narcose zou gaan, waarop degene die met mij de eerdere afspraak had gemaakt aangaf het daar niet mee eens te zijn. Daar zat ik op dat moment niet echt op te wachten; twee boven mijn operatietafel kissebissende anesthesisten. Op een afstandje zag ik mijn zus ook enigszins vertwijfeld toekijken.
Ik weet niet meer wat ik precies gezegd heb. 'Het zal me worst wezen' dacht ik nog, maar dat heb ik niet hardop uitgesproken. Ik wilde niet voor nog meer verwarring zorgen, denkend aan het fluitje van een cent. Het maakte me echt geen bal uit, als het maar gebeurde door iemand die dit soort werk goed onder de knie heeft. Even later zakte ik weg om een poosje erna wakker te worden in een klein kamertje met op een kastje naast mijn bed een plastic potje met een klein stukje meniscus erin. Een vriendelijke zuster kwam me zeggen dat ik nog wat moest rusten en bijkomen en dat over een tijdje de taxi me zou komen halen.
Kort daarna hoorde ik een juffrouw met een karretje op de gang komen aanrijden. 'Wilt u misschien iets eten?' vroeg ze mij.Dat stond me wel aan, vooral toen ik hoorde dat er vandaag stampot op het menu stond. Boerenkool met (ja hoor..) worst, en met zo'n ouderwets lekker kuiltje jus.
Heerlijk vond ik het, maar toen ik even later opstond en met een kruk naar de taxi hobbelde begon het wat te borrelen in mijn buik. Ik had er even geen erg in gehad dat wanneer je onder gehele narcose bent geweest, het niet zo handig is om als een bootwerker een flinke stampot naar binnen te werken. Ik weet nog goed dat toen we een kwartier later over de Van Brienenoordbrug reden, ik inmiddels strontmisselijk was geworden. Met enige regelmaat borrelde er vanalles naar boven. De taxi zette me thuis af, ik betaalde de chauffeur en spurtte met mijn kruk naar binnen en schoot het toilet in. Daar werden de littekens meteen flink op de proef gesteld, want meteen dook ik met mijn hoofd in de pot en zakte ik flink door de knieën.
Ik wens mijn zwager veel succes toe binnenkort. En weet: die operatie is zo ge-piept.
Je bent zo weer op de been, zelfs in een worst-case scenario.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten